ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ και ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΩΣ

Εισαγωγή
Πολλοί αφελείς ή αδαείς χριστιανοί πιστοί ή στρατευμένοι εκκλησιαστικοί προπαγανδιστές και απολογητές δηλώνουν και ισχυ­ρίζονται ότι στο Βυζάντιο και στην Ανατολική Ορθόδοξο Εκκλησία δεν υπήρχε Ιερά Eξέτα­σις. Μας λέγουν ότι η Ιερά Εξέ­τασις είναι δημιούργημα
των Πα­πι­κών (Καθολικών) και αργότερα των Προ­τεσταντών (Διαμαρτυρομένων)
και ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε χρη­σι­μο­ποί­ησε βία και Ιεράν Εξέτασιν.
Ουδέν ψευ­δό­τερον τούτου, όπως θα αποδείξομε στο πα­ρόν άρθρο περιλη­πτικώς!

Πρώ­τα απ’ όλα, η ωμή βία, ο φόβος και τρόμος, η Ιερά Εξέτασις, και όλα αυ­τά τα παρεμφερή θεμελιώνονται θε­ο­λογικώς και πρακτικώς σε πολυάριθμα χωρία της Πα­λαιάς Διαθήκης, των Ιερών Ευ­αγγελίων του Ιησού Χριστού, των Επιστο­λών του Παύλου, των Πράξεων και Επι­στο­λών των Αποστόλων, των γρα­πτών και λό­γων των Εκκλησιαστικών Πατέρων, και σε απο­φά­σεις συνόδων. (Όλα αυτά τα στοιχεία και τις αναφορές τα έχο­με καταγράψει στο άρθρο μας: «Όστις θέλει οπί­σω μου ελθείν». Με­λετείστε το άλλη μια φορά.).

Όπως δε θα αναλύσομε εν συνεχεία, ιστορικώς η παντός είδους βία της Ορ­θο­δόξου Εκ­κλησίας ήταν πολύ σκλη­ρότερη εν συνόλω από ­τη βία της Δυ­τι­κής Εκ­κλη­σίας κατά τους αιώνες κοινής ή παραλλήλου δράσεως. Ακόμα δεν πρέπει να ξε­χνάμε ότι η Eκκλησία, εί­τε Δυτική είτε Ανα­τολική, ήταν de facto μία Εκκλησία, η Αγία, Κα­θολική και Αποστολική Εκκλησία, μέχρι του Ιερού Φωτίου (+ 820 – 891, 9ος αιών) και de jure μέ­χρι το + 1054, το έτος δηλαδή που
υπε­γρά­φη οριστικά το σχίσμα μετα­ξύ Δυ­τικής και Ανατο­λικής Εκκλησίας.

Μια Μικρή Ιστορική Κατατόπιση
Γύρω απ’ αυτό το ζήτημα της Ιεράς Εξετάσεως της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχει μια συμπαγής αποσιώπηση και εσκεμμένη συσκότιση που συνο­δεύονται με ισχυρή αμορφωσιά. Όταν δε ομιλούν περί Δυτικής Ιεράς Εξετάσεως εν­νοούν αυτήν η οποία προ­έ­κυψε από τον 13ο αιώνα και μετά και αποσιω­πούν όλα τα φρικιαστικά γεγονότα και εγκλήματα που έλαβαν χώρα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή κατά τους προη­γούμενους αιώνες, κατά τους οποίους όπως προαναφέραμε, η Εκ­κλησία με την χάρη, προστασία και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος μέ­χρι το + 1054 ήταν «η μία και μοναδική άμπελος του Ιησού Χριστού»!

Από τον 13ο αιώνα και μετά βλέπομε τη βιαία και ανεξέλεγκτη δράση της Ανα­τολικής Ορθοδό­ξου Εκκλη­σίας να περιορί­ζε­ται ση­μαντικά, αλλά πολύ μακράν του τελείως. Αυτό το συμβάν οφείλεται στις ιστο­ρικές συγκυρίες και τις γεωπολιτικές ανακα­τατάξεις κατά τις εποχές αυτές. Δεν οφεί­λε­ται στο ότι η Ανατο­λι­κή Ορθόδοξος Εκ­κλησία άλλαξε κατα­στατικό αφού προηγουμένως απέρρι­ψε το προηγούμενο λαν­θασμένο καταστατικό της και επειδή κα­τάλαβε τα προηγούμενα λάθη της και ζήτησε συγ­γνώμη για τα εγ­κλή­ματά της.

Πε­ριλη­πτι­κότατα μό­νο εξηγούμε ότι: Με τις εισβο­λές των σταυ­ρο­φό­ρων και την δήωση της Κων­σταν­τινουπόλεως το + 1204 απ’ αυτούς, η Βυζαν­τινή Αυτοκρα­το­ρία δεν έχει πλέον δυ­νά­μεις, παρα­παίει και χάνει την αυτοκυ­ρι­ό­τητά της. Η δύ­ναμη της Ανατολι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλησίας, του κράτους και των αυτοκρα­τό­ρων μειώ­νε­ται κατακό­ρυ­φα. Μετά, αν εξαι­ρέσομε τις Μογγολικές επιδρομές, από τον 13ο αιώνα το Βυζάντιο γί­νε­ται στα­δι­ακά υποτελές στους Σελτζούκους και μετά στους Οθωμα­νούς Τούρκους για να γίνει πλήρως υποτελές το + 1453. Τα νο­μικά, ποινικά, αστικά και δικαστικά ζητή­ματα περι­έρ­χονται στην εξουσία των νέων, αλλοφύλων και αλλο­θρήσκων κατακτη­τών. Εκτός της χριστι­ανικής πίστεως τώρα έχομε να κάνομε και με την μουσουλ­μα­νι­κή και έτσι τα πράγ­ματα μπλέκονται. Πέραν της δι­καιο­δο­σίας που πα­ραχωρήθηκε στην Ορθό­δο­ξο Εκ­κλησία από τον πορθητή Μωάμεθ και τον εκά­στο­τε σουλτάνο, η Εκκλησία δεν είχε πλέον την νομι­κή κατοχύρωση, την κρατική υπο­στήριξη και την αστυνο­μική δύ­ναμη που έχαιρε πριν για να ασκεί την αρπακτικότητά της, να πράτ­τει όλα εκείνα τα φρικτά εγκλήματα και να επι­βάλ­λει όλες εκείνες τις πα­ράλογες τιμωρίες, πράγματα που σχεδόν ανεξέλεγκτα έπραττε και επέβαλλε κατά τους Βυ­ζαντι­νούς χρυ­σούς αιώ­νες της με την αρωγή των νόμων και την ανο­χή ή υπο­στήριξη του ίδιου του κράτους.

Παρόμοια πράγματα και μάλιστα κατά την διάρκεια των ιδίων σχεδόν αιώνων ισχύουν και με το άλλο ισχυρό σκέλος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δη­λα­δή την εκκλησία της Ρω­σίας (ή «απασών των Ρωσιών»). Τον 13ο αιώνα η Ρωσία υπο­δουλώνεται στους Μογ­γόλους και μετά στους Τατάρους. Τώρα η ρωσική εκκλη­σία χάνει και αυτή την κοσμι­κή δύ­ναμή της επί των εξαθλιωμένων ρωσικών λαών. Μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα αρ­χίζει σιγά-σιγά να επα­νι­δρύεται η ρωσική αυτοκρατορία με τον Ιβάν 3ο τον Με­γά­λο και κατά τον 16ο αιώνα με τον Ιβάν 4ο τον Τρομερό. Μετά τον Ιβάν τον Τρομερό, παρά τις προσπάθειες του διαδόχου του, Μπο­ρίς Γκον­τού­νωφ, για βελτίωση των πραγμάτων, επήλθε μια περίοδος 50 ετών κατα­στροφικής αναρχίας και εξαθλιώσεως για να ανέλθουν τελικά στην εξου­σία οι Ρω­μα­νώφ και να αρχίσει πάλι η Ρωσία να παίρνει τα ‘πάνω της. (Μελετήστε την σχετική Ιστο­ρία της Ρωσίας.).

Εν παρόδω ας μην ξεχνάμε κάτι που εδώ μας αφορά. Η επικράτηση του Χρι­στιανισμού στη Ρωσία από τον 9ο αιώνα και μετά εκόστισε τη ζωή πολλών χιλιάδων παγανιστών της υπαί­θρου. Κάθε τόσο οι νεοφώτιστοι χριστιανοί της ανωτέρας τά­ξε­ως των Ρως εύρισκαν σαν διασκέδαση το να πη­γαίνουν στην ύπαιθρο και να εξον­τώ­νουν όσους παγανιστές έτυχε να συναντήσουν.

Έτσι λοι­πόν ενώ από τον 13ο αι­ώνα και εντεύθεν η Καθολική Ιερά Εξέτασις και από τον 16ο αιώνα η Προ­τεσταντική Ιερά Εξέτασις ορ­γα­νώ­νον­ται στη Δύ­ση ως υπουργεία και οργιάζουν με τις ασύλλη­πτες νέ­ες μεθόδους θα­νάτου και βασα­νισμού, στην Ανατολή οι ορθό­δο­ξοι λαοί υποδου­λώ­νονται σε αλλό­φυ­λους και αλλό­θρησκους κατακτητές με συνέπεια η Ανατολική Ορ­θόδοξος Εκ­κλη­σία να χά­σει τη δύναμή της και το αυτεξούσιό της και εκ των πραγμάτων να μη ημπορεί πλέον να συναγωνίζε­ται τις Ιερές Εξετάσεις της Δύσεως σ’ αυτή την ξέφρενη βιομηχανία θανάτου, φόβου, τρόμου, πόνου, φρίκης και βασανισμού.

Κωνσταντίνος – Θεοδόσιος
Μετά απ’ αυτήν την συντομότατη ιστορική αναδρομή συνεχίζομε επί του θέ­μα­τος του παρόντος άρθρου.
Η Βυζαντινή Ιε­ρά Εξέτασις αρχίζει με τον χριστιανό αυτο­κρά­τορα «Μέ­γα» Κωνσταντί­νο (+ 274 – 337), ο οποίος όχι απλώς μόνον νομιμοποίησε τον Χρι­στια­νι­σμό, αλλά απλούστατα του παρέδωσε ολόκληρη την αυτοκρατορία εν λευκώ. «Δεν χάθηκε ούτε στιγμή» λέ­γει ο Gibbon, «για να απο­κλειστούν οι ιε­ρείς και οι κήρυκες των ξεχωρι­στών συνάξε­ων από κάθε μερίδιο αμοι­βών και απαλ­λα­γών τις οποίες ο αυ­τοκράτωρ Κωνσταντίνος είχε τόσο απλόχερα απο­νείμει στους κληρικούς της ορθοδό­ξου εκ­κλη­σίας. Αλλά κα­θώς οι αιρε­τικοί ακό­μα υπήρχαν, κάτω από το σύννεφο της βασιλικής δυσμένειας, η κατάκτηση της Ανα­το­λής ακολου­θή­θη­κε αμέ­σως από ένα δι­άταγμα το οποίο ανακοί­νωνε την ολοκληρω­τι­κή καταστροφή τους.».
(Η αναγραφή αυτή του Gibbon είναι παρμένη από το βιβλίο του Ευσε­βίου Η Ζωή του Κωνσταν­τί­νου, τόμος 3, κεφάλαια 63-66.).

Υπό τον Κωνσταντίνον και τους υιούς του εξεδόθησαν διαταγές εναντίον των Δονατιστών,
οι οποίοι, απ’ όλους κατ’ αυτήν την εποχή, υπέστη­σαν τις πιο σκληρές τιμωρίες μέχρις ότου εσφάγησαν από τον Ιερό Αυγουστίνο στη Βόρειο Αφρική!

Η Ιερά Εξέτασις συνεχίστηκε με τον Μέγα σφαγέα της Θεσσαλονίκης Θεο­δό­σιον τον 1ον, (+ 347 – 395). Το έτος + 382 εκδίδεται διάταγμα από τον Θεοδόσιον, όλοι οι αιρε­τι­κοί και ειδικά οι Μανι­χαίοι να ανιχνεύονται και να τιμωρούνται. Ήδη απ’ αυ­τόν τον καιρό οι όροι «ιερά εξέ­τασις» και «ιεροεξεταστής» χρησιμοποιούνται γενι­κώς. Το + 385, ο Πρισκιλ­λι­ανός, ο Γνω­στικός και Μανιχαίος, καταδι­κάστηκε από τον Μάξιμο στην πόλη Treves, και θανα­τώ­θηκε
με χρήση βα­σανι­στηρίων μαζί με έξη μα­θητές του.

Ένας νόμος του Ονορίου, υιού του Θεοδοσίου του Μεγάλου, το έτος + 398, εκφόβησε τους καθοδηγητές ορι­σμένων αιρέσεων, και ιδιαιτέρως τους ιερείς των Μοντανιστών και των Ευνομι­α­νών, με εξορίες και θανατώσεις εάν αυτοί επέμεναν να συγκεντρώνουν κό­σμο.

Τα δια­τάγ­ματα για την εκρίζωση των παραδοσιακών θρησκειών της υπαί­θρου ήταν έτι περισσότερο αυστηρότερα.

Ο Αιών του Ιερωνύμου και Αυγουστί­νου
Έχοντας δημιουργηθεί κατά τον τέταρτον αιώνα, η Ιερά Εξέτασις ευρισκόταν σε πλήρη ακμή τον πέμπτον αιώνα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Μιλάμε δη­λαδή για τον καιρό του Ιερωνύμου (+ 342 – 420) και του Αυγουστί­νου (+ 354 – 540), των δύο μεγάλων καθο­λι­κών ορθοδόξων εκκλη­σια­στικών πατέρων, οι οποίοι έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό του ορθοδόξου δόγματος και εγνώριζαν καλώς τα έργα όλων όσων ήταν σαν κι’ αυ­τούς. Αυτά κατα­δεικνύονται επαρκώς από τις Επι­στο­λές και τα έργα των ιδίων.

Ο Ιερώνυμος, όπως και ο Πάπας Λέων ο Μέγας αργότερα, ήταν υπέρ της θα­να­τι­κής ποι­νής. Ας ρίξομε λοιπόν μια ματιά στις θεολογικές διδαχές και θέσεις του Ιερωνύμου:

«Μπορούμε να ρωτήσομε» μας λέγει «πώς γίνεται ο Θεός να είναι αγαθός, ο οποίος έδωσε τον νό­μο και τους προφήτες, όταν βλέπει τη ζωή των διεφθαρμένων να ευ­δοκιμεί, και αυτοί να μην υφίστανται τίποτα απ’ αυτόν, σύμφωνα με την τιμωρία που τους αρ­μόζει. Έχουν πραγματικά πολλαπλασιαστεί, όλοι αυτοί που έχουν απο­χω­ριστεί ―αυ­τοί που με λυσσαλέα σαγόνια γαβγίζουν κατά του δημιουργού των― και οι οποίοι με υβρι­στική γλώσσα τον μέμφονται με βλάσφημους λόγους.

Αυτοί έχουν αφθονήσει ―αυτοί έχουν φυτρώσει, και έχουν επεκτείνει ρίζες. Έχουν γεννήσει γιους, και έχουν προσφέρει καρπούς. Τί καρπούς έχει προσφέρει ο Μαρκίων, με το να δημιουργήσει υιούς της απιστίας; Τί ο Βασιλίδης; Τί ο Βαλεν­τί­νος; Όσον αφορά αυτούς, πραγματικά, έχει προφητευτεί, λέ­γοντας: “Έχουν γεννήσει γιους, και έφεραν καρπό. Βρίσκεσαι κοντά στο στόμα των, αλλά μακριά από την καρ­διά τους.”. Επικαλούνται τον Ιησού· αλλά δεν τον έχουν, και ούτε τον ομολογούν ως Χριστό. “Και συ, Κύριε, με έχεις γνωρίσει, και με έχεις δοκιμάσει ενώπιον σου. Α­γία­σε τους όταν έλθει η ημέρα της σφαγής των”.».

Εδώ ο Ιερώνυμος βασίζεται στο χωρίο του Ιερεμίου 12: 1-3: «Δίκαιος εί, Κύ­ριε, ότι απολογήσομαι πρός σε, πλήν κρίμα­τα λαλήσω πρός σε· τι ότι οδός ασε­βών ευοδούται, ευθήνησαν πάντες οι αθε­τούντες αθετήματα; εφύτευσας αυτούς καί ερ­ρι­ζώθησαν· ετεκνοποιήσαντο καί εποί­η­σαν καρ­πόν· εγγύς εί σύ τού στόματος αυ­τών καί πόρρω από τών νεφρών αυτών. και συ, Κύ­ριε, γινώσκεις με, δεδοκίμακας την καρδίαν μου εναντίον σου· άγνισον αυ­τούς εις ημέραν σφαγής αυτών.»

Ο Ιερώνυμος συνεχίζει επεξηγώντας αυτό το χωρίο. Μας λέγει λοιπόν: «Κατά ποί­ον τρόπο θα όφειλα να­ ερμηνεύσω αυτό; Ονομάζει τα βασανιστήρια αυτών που βα­σα­νίζονται, αγιασμό.» (Tormenta sanctificatiomen vocateorum quitor­que­n­tur.). «Αγί­ασε αυτούς,» λέγει, «όταν φθάσει η ημέρα της σφαγής αυτών.». Δηλα­δή, «με το να τους φονεύσεις, τους αγιάζεις.». (Id est, perhoc quod interficis eos, sancti­fica eos.). ―[Εργασίες του Ιερωνύμου, Τόμος V, 818.].

Όταν ο Ιερώνυμος εξοργίστηκε επειδή ο Βιγιλάντιος απαγόρευσε τη λατρεία των λειψάνων, εξέφρασε την έκπληξή του διότι ο επίσκοπος του σκληρού αιρετι­κού δεν τον κατέστρεψε κατά σάρκα προς το συμφέρον της ψυχής· και ισχυριζόταν ότι ευσέβεια και ζήλος για τον Θεό δεν μπορεί να είναι ασπλαχνία.

Η σκληρότητα, πράγματι, ισχυρίζεται, σ’ έναν άλλο χώρο, είναι το πιο γνήσιο ευεργέτημα, διότι η εδώ προσωρινή τιμωρία μπορεί να αποτρέψει αιώνια καταδίκη (στο πυρ το εξώτερο). ―[Επιστολή 109, ad Rip. Comment. in Naum, 1, 9.].

Ας δούμε τώρα μερικά θέματα από τον Αυγουστίνο περιληπτικά. Στη νεανική του ηλικία, ο Αυγουστίνος εδίδαξε θρησκευτική ελευθερία. Αλλά αυτά ήταν οι γενι­κοί παλμοί της νεότητας. Καθώς προχωρούσε στην ηλικία, είδε το σφάλμα του. Στο βιβλίο του “Retractationes” (= Ανακλήσεις), αυτός ανακάλεσε τις πρώην διδασκα­λί­ες του επ’ αυτού του θέματος:

«Υπάρχουν δύο δικά μου βιβλία» μας λέγει, ο τίτλος των οποίων είναι, “Εναν­τίον του Κόμματος του Δονάτου”. Στο πρώτο απ’ αυτά τα βιβλία είπα ότι δεν συνηγο­ρούσα υπέρ της βιαίας επαναφοράς των σχισματικών στην κοινωνία μας διά της δυ­νάμεως καμίας κοσμικής εξουσίας. Πράγματι, τότε δεν συνηγορούσα υπέρ της, διότι δεν είχα ακόμα ανακαλύψει διά της εμπειρίας, ούτε σε πόση κακότητα η ατιμω­ρησία θα τους ενεθάρρυνε, ούτε σε πόσο καλλίτερες καταστάσεις η φιλοπονία της πειθαρ­χί­ας θα τους έφερνε.» ―[Retractationes, Liber II, Caput V.]

Αφού λοιπόν έμαθε διά της εμπειρίας τα καλά αποτελέσματα «της φιλοπονίας της πειθαρχίας,» από ‘κεί και μετά, ήταν απόλυτα ειλικρινής στην συνηγορία του υπέρ του διωγμού.

Στο γράμμα του προς τον Vincentius, 408 Κ. Ε., λέγει:
«Αποκλειόμαστε από την ξεκούραση ένεκα των Δονατιστών· η καταπίεση και η διόρθωση των οποίων, από τις εξουσίες που ο Θεός όρισε, μου φαίνεται πως δεν εί­ναι μάταιος κόπος...

Είσαι της γνώμης ότι κανείς δεν πρέπει να αναγκάζεται να ακολουθεί την ορ­θότητα· και όμως αναγιγνώσκεις ότι ο κύριος του οίκου είπε στους δούλους του “οποι­ονδήποτε βρείτε, αναγκάστε τους να έλθουν μέσα” ...

Ο Παύλος παρεδόθη για να φυλακιστεί και να του περάσουν δεσμά· αλλά ο Σατανάς είναι χωρίς αμφιβολία χειρότερος από κάθε δεσμοφύλακα· όμως σ’ αυτόν ο Παύλος παρεδόθη μόνος του ένας άνδρας για την καταστροφή της σάρκας ώστε το πνεύμα να σωθεί κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού...

Γι’ αυτό, μια μητέρα κάνει οτιδήποτε αληθινό και σωστό, ακόμα και όπου τα παιδιά της αισθάνονται κάτι δριμύ και οδυνηρό να περνά από τα χέρια της, αυτή δεν αποδίδει κακό για κακό, αλλά εφαρμόζει πειθαρχεία για να αποτρέψει το κακό της αμαρτίας, όχι με το μίσος που ζητά να βλάψει, αλλά με την αγάπη που ζητά να θερα­πεύσει. Εάν η επιβολή διωγμού ήταν σε όλες τις περιπτώσεις μεμπτή, δεν θα είχε γρα­φεί στα ιερά βιβλία: “Οποιοσδήποτε συκοφαντεί μυστικά τον γείτονα του, αυτόν θα καταδιώξω” (αποκόψω). Γι’ αυτό, σε μερικές περιπτώσεις, αυτός που υφίσταται τον διωγ­μό, έχει άδικο· και αυτός που τον επιβάλλει, έχει δίκιο...

Αληθινά, λοιπόν, αν περασμένα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στα προφη­τι­κά βιβλία ήταν μελλοντικά σημεία, τότε εδόθη ένα ση­μείο, διά του βασιλέως Ναβου­χοδονό­σο­ρος, και για τον καιρό κατά τον οποίον η Εκκλησία ήταν υπό τους αποστό­λους και γι’ αυτόν που είναι τώρα. Κατά τον καιρό των αποστόλων και των μαρτύ­ρων, εκ­πληρώ­θηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε όταν ο προαναφερθείς βασιλιάς ανάγκασε ευ­σε­βείς και δικαίους ανθρώπους να σκύψουν μέχρι χάμω μπροστά στην εικό­να του, και έριξε μέσα στις φωτιές όλους όσους αρνήθηκαν. [Βλέπε Δανιήλ 3: 1-7.].
Τώρα, όμως, εκπληρώθηκε αυτό το οποίο προφητεύτηκε αμέσως μετά διά του ιδίου βασιλέως, όταν, αφού προσηλυτίστηκε για να λατρεύει το αληθινό Θεό, εξέ­δω­σε ένα διάταγμα σε όλη την αυτοκρατορία του, ότι όποιοι ομιλούν εναντίον του Θεού των Σεδράχ, Μισάχ και Αβγεναγώ, θα υποστούν την τιμωρία που στο έγκλημά τους αξίζει. [Βλέπε Δανιήλ 3: 29.]. Ο πρώιμος καιρός αυτού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον πρώην καιρό των αυτοκρατόρων οι οποίοι δεν πί­στευ­αν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι Χριστιανοί υπέφεραν ένεκα των αχρείων. Αλλά ο ύστερος καιρός αυ­τού του βασιλέως αντιπροσωπεύει τον καιρό των διαδόχων του αυτοκρατορικού θρό­νου, όπου τώρα πιστεύουν στον Χριστό, στα χέρια των οποίων οι αχρείοι υποφέρουν ένε­κα των Χριστιανών.». ―[Επιστολές του Αυγουστίνου, σελίδα 395, και μετά.].

Στο ανωτέρω απόσπασμα ο Αυ­γουστί­νος βασίζεται στο χωρίο του Λουκά 14: 23, «και εί­πεν ο κύ­ρι­ος προς τον δούλον· έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγ­κα­σον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκος μου». Το μεταφράζει ως «cogito intra­re» (από τα λατινικά ρή­ματα cogere = αναγκάζω, εξαναγκάζω και intrare = εισέρχομαι) και το χρησιμοποιεί ως θεολογική κάλυψη για να κατασφάζει όλους τους Δοκείτες – Δονατιστές της Βορείου Αφρικής που έπεσαν μέσα στην ακτί­να δράσεώς του, αφού προηγουμένως δεν κατάφερε να τους πείσει να εισέλθουν στην δική του αντίληψη χριστιανικής πίστεως. Από τότε και μετά το Cogito intrare, του Αυγου­στίνου, έχει μείνει παροιμιώδες.

Ξανά, ομιλών για τους αιρετικούς, ο Αυγουστίνος λέγει:
«Ας πλακώσει ο θάνατος επάνω τους, και άσε τους να πάνε γρήγορα κάτω στην κόλαση· όπως ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι συγ­γραφείς ενός ασεβούς σχίσμα­τος.». ―[Επιστο­λές του Αυγουστίνου, σελίδες 395-420.].
Περί Δαθάν και Αβειρών με­λε­τείστε: Αριθμοί, κεφάλαια 16, 26, Δευτε­ρονό­μι­ον 11, Ψαλμός 105: 17, Σοφία Σει­ράχ 55: 18, Δ΄ Μακκαβαίων 2: 17.

Αυτές ήταν οι διδαχές σύμφωνα με τις οποίες το κάψιμο των αιρετικών άρχισε αμέσως μετά και συνεχίστηκε κατά διαστήματα μέχρι τον δωδέκατο αιώνα, όταν πλέ­ον οργανώθηκε σε σύστημα, και συνεχίστηκε εκτεταμένα σ’ όλο τον Χριστια­νικό κό­σμο για πεντακόσια περίπου χρόνια.

Στην Επιστολή 104, προς τον Νεστόριον στην Κων­σταντινούπολη, (περίπου + 390 – 451, πατριάρχης Κων­σταντινουπόλεως τα έτη + 428 – 431) ο Αυγουστίνος γρά­φει:

«Μήπως κατά τύχη έχεις ακούσει για μια αναφορά, η οποία είναι ακόμα άγνωστη σε μας, ότι δηλαδή ο αδελφός μου Πασσίδιος έχει αποκτήσει εξουσία για να διαπράτ­τει πρά­ξεις μεγαλύτερης σκληρότητας εναντίον των πολιτών σου, τους οποί­ους ―συγγνώμη γι’ αυτό που θα πω― αυτός αγαπά κατά τέτοιο τρόπο που πιθανό­τα­τα ευνοεί την ευτυχία τους περισσότερο από ό,τι κάνεις εσύ; Διότι το γράμμα σου δεί­χνει ότι αντελήφθης κά­τι τέτοιο, όταν μου ζητάς να φέρεις μπροστά στα μάτια μου “την όψη που πα­ρου­σί­αζε μια πόλη από την οποία άνθρωποι καταδικασμένοι στα βα­σανιστήρια εσύροντο σ’ αυτά,” και “να αναλογισθώ τους θρήνους μανάδων και γυ­ναικών συζύ­γων, γιων και πατεράδων, την καταισχύνη που αισθανόταν εκείνοι που τυχόν επέστρεφαν, και αφήνονταν ελεύθεροι, πραγματικά, αλλά έχοντας υποστεί τα βασανιστή­ρια, και [ακόμα να αναλογισθώ] τη λύπη και τον στε­ναγμό που η θέα των πληγών και των σημαδιών τους πρέπει να ανανέωνε.”» ―[Επιστολές του Αυγουστί­νου, τόμος 2, σελίδα 64.]

Ξανά: Στην επιστολή 133, (412 Κ. Ε.,) προς Μαρκελλίνον, λέγει:
«Πραγματοποίησε, Χριστιανέ δικαστή, το καθήκον ενός φιλόστοργου πατέρα. Ας με­τριαστεί η αγανάκτησή σου εναντίον των εγκλημάτων τους από ανθρωπι­στι­κές σκέ­ψεις. Μην εξωθείσαι από την θηριωδία των αμαρτωλών πράξεών τους, για να ικανο­ποιήσεις το πάθος της εκδίκησης, αλλά μάλλον να συγκινείσαι από τα τραύματα που αυτές οι πράξεις έχουν επιφέρει στις ίδιες τις ψυχές τους, και να εξασκείς την επι­θυ­μία να τους θεραπεύσεις. Μην χάσεις τώρα αυτή την πατρική φροντίδα την οποία διατήρησες όταν ασκούσες την ανάκριση, που όταν την έκανες αποσπούσε μαρτυρί­ες τέτοιων φρικιαστικών εγκλημάτων, χωρίς να τους ξαπλώνεις στο στρεβλωτήριο, χωρίς να αυλακώνεις τις σάρκες τους με τα σιδερένια νύχια, χωρίς να τους προκαλείς εγκαύματα με φωτιές, αλλά με το να τους δέρνεις με ραβδιά ―μια μέθοδος σωφρο­νισμού που χρησιμοποιείται από διευθυντές σχολίων, και από τους ίδιους τους γονείς όταν συμμορφώνουν τα παιδιά, και συχνά επίσης από επισκόπους, στις καταδι­κα­στι­κές αποφάσεις εκδοθείσες υπ’ αυτών.

Είναι γενικώς αναγκαίο να χρησιμοποιείς περισσότερη σκληρότητα όταν κάνεις ανάκριση (εξέταση), έτσι ώστε όταν το έγκλημα έλθει στο φως, να υπάρχει χώρος για να επι­δεικνύεις επιεί­κεια. ―[Στην ίδια Επιστολή, σελίδα 170.] ...
Μην καλείς το εκτελεστή δήμιο τώρα, όταν πλέον το έγκλημα έχει ανακα­λυ­φθεί, αφού απέφυγες να καλέσεις μέσα τον βασανιστή κατά τον χρόνο που το ανακά­λυ­πτες.» ―[Στην ίδια Επιστολή.]...

Εδώ ο Αυγουστίνος παρότρυνε επιείκεια σε μια ειδική περίπτωση. Αν σ’ αυτή την περίπτωση το άτομο στο οποίο απευθυνόταν, στον δικαστή ή τον ανακριτή δηλα­δή, απείχε από «το να καλέσει τον βα­σα­νι­στή,» δεν υπήρχε άραγε εκεί βασανιστής καθ’ όλα έτοιμος για να τον καλέσει μέσα αν υποτεθείσθω σκεφτούμε ότι οι επείγου­σες ανάγκες της περίπτωσης το απαι­τούσαν;

[ Μια παρένθεση: Ήδη την εποχή του επίσκοπου Λυώνος Ειρηναίου (π. + 125 – 203) υπήρχαν άνω των 100 διαφορετικών Χριστιανισμών και όχι ένας όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι χριστιανοί διά την προ-κωνσταντίνια εκκλησία ή τον Χριστιανισμό των τριών πρώτων αιώνων, ή των αγαπών όπως τον αποκαλούν!
Τότε ο Ειρηναίος (+ 180 – 185) έγραψε το βι­βλίο «Κατά των Αιρέσεων», στο οποίο ονόμασε όλους όσους επίστευαν διαφορετικά απ’ αυτόν «αιρετικούς», ενώ όσους επίστευαν σαν κι’ αυτόν τους ονόμασε «ορθο­δό­ξους».
Τότε εμφανίζονται διά πρώ­τη φορά ο όρος «ορθό­δο­ξος» και τα τέσσερα «κανο­νι­κά ευαγγέλια» με τους τί­τλους τους οποίους φέρουν! Την ίδια εποχή υπήρ­χαν και πολλές δεκάδες «αι­ρετικών» ευαγγελίων και παρ’ ολίγον ο Γνωστικιστικός Χριστιανισμός να κλέψει την όλη παράσταση! Ο Ειρηναίος επιτίθε­ται με μανία κατά αυτών που αποκάλεσε «αιρετικούς» και μεταξύ άλλων τους απο­κα­λεί «όργανα του διαβόλου». Την εποχή εκείνη βεβαίως οι ορθό­δο­ξοι, όπως και όλοι οι χρι­στιανοί, ήταν ελάχιστοι και δεν είχαν κοσμική δύναμη· συν­επώς δεν μπο­ρούσαν να εξοντώσουν τους αιρετικούς των. Αλλιώς και οι αιρετικοί εκείνοι θα είχαν την ίδια τύχη η οποία επιφυλάχθηκε σε όλους τους αιρετικούς από τον Κων­σταντίνο και με­τά!]
Κλπ., κλπ., κλπ....

Ο Αιών του Ιουστινιανού και Εντεύθεν
Δεν ήταν μόνο ακμάζουσα η Ιερά Εξέτασις κατά τις ημέρες του Ιερωνύμου και του Αυγουστίνου, αλλά τον έκτον αιώνα αποκτά πλήρη κρατική νομική διασφά­λιση από τον νομικό Κώδικα του Ιουστινιανού όπως και τον κώδικα τον επονομαζό­μενο κώδικα του Θεοδοσίου. Με τον Ιουστινι­ανό (+ 482 – 565) η Ιερά Εξέτασις συ­ν­ε­χί­ζεται και νομιμοποιείται συνολικά και επίσημα.

Π. χ. μέσα στον Ιουστινιάνειο Κώδικα ευρίσκομε:
«Η Ιερά Εξέτασις (ανάκριση) μπορεί να επεκταθεί, ακόμη και, μέχρι θα­νά­του.» (In mor­t­em quoque inquisition tendatur.).

Το ενδέκατο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Οι Μανιχαίοι, όπου και αν ευρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή.» (Manichaei ubicunque reperti capitali poena plectu­ntur.).

Η Ιερά Εξέτασις συνέχισε να υπάρχει με τρο­μα­κτι­κή αγριό­τητα μέ­χρι την εκπνοή του Βυζαντίου. Τελούσε πάντοτε υπό την προ­στα­σία φρι­κτών νό­μων του κρά­τους, των αυτοκρατόρων και των επι­σκόπων. Οι νόμοι αυτοί μπο­ρούν να με­λετη­θούν από στους κώδικες που ονομάστηκαν Θεοδοσιανός Κώδιξ και Ιουστινιάνειος Κώδιξ, και μέσα σε συγγράμματα και μαρτυρίες δια­φόρων Ιστορι­κών αυτών και μετέ­πειτα επο­χών. Αυτούς τους νό­μους, οι οποί­οι απο­τε­λούν οδύνη και κα­ται­σχύνη της ανθρω­πό­τητας και κάθε ανθρώπινης αξιο­πρέπειας, διαθέ­το­με στα χέρια μας σήμερα με από­λυ­τη λεπτο­μέρεια. Ένα πλήρες σύγ­γραμμα που κα­τ­α­δεικνύει κάθε σωζόμενη λε­πτο­μέ­ρειά τους είναι το: The Establi­shment of Christiani­ty and the Proscri­p­tion of Paga­nism (Η εδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού), New York, The Co­lumbia University Press, 1914, by, Maude Aline Huttmann. Μελετείστε το.

Μιλάμε για αποδε­δειγμένα στοιχεία και όχι για πομφόλυγες!
Ιδού ένα πολύ μικρό δείγμα δέκα τέτοιων νόμων.
Τους πολύ περισσότε­ρους υπολοίπους μπο­ρείτε να τους μελετήσετε σε όλη την σχετική διεθνή αντικειμενική βιβλιογραφία. Απολαύστε τους!

(1) Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οι­κου­μέ­νης... Αν κάποιος με οποιαδήποτε εξουσία παραβεί [αυτόν τον νόμο] θα τι­μω­ρηθεί με αποκεφαλισμό. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.1. Αυτοκράτωρ Κωνστάν­τιος Α΄ προς Ταύρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου. Δεκέμβριος του 354 μ. Χ.

(2) Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθή­σεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες κατα­δι­κα­στέ­ες πρακτικές τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέ­κουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξα­γνι­σθούν τα απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσι­α­νός Κώδιξ» 16. 10. 25.

(3) Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη την λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμ­βαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτό έχει δια­τα­χθεί κατ' επα­νάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των Ναών που βρί­σκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν σε δη­μόσια χρήση και θα κα­τα­στρα­φούν οι ανά τόπους βωμοί. «Θεοδοσιανός Κώ­διξ» 16. 10. 19.

(4) Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους [των Ελλήνων] που βρί­σκον­ται ακό­μα άθι­κτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξα­γνι­στούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας.... Αν με επαρκείς απο­δείξεις ενώ­πι­ον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τι­­μωρηθεί με την ποινή του θανάτου. «Θεοδοσιανός Κώ­διξ» 16. 10. 25. Αυτο­κρά­τορες Θεοδόσιος και Βαλεν­τι­νια­νός προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτω­ρίου.14 Νοεμ­βρίου 435.

(5) Κανείς να μην τολμήσει να αποπειραθεί αυτά που απαγορεύονται στους ανθρώπους και τα οποία διαφυλάσσονται στις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες [οτιδή­ποτε μη χριστιανικό χαρακτηριζόταν ειδω­λολατρία], γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πρά­ξη που αποτελεί δημόσιο έγκλημα. Θέλομε λοιπόν τέτοιου είδους πράξεις να απο­τραπούν έτσι ώστε και αν ακόμη εξακολουθούν να συμβαίνουν [ή καταγγελθεί ότι συμβαίνουν] τέτοια πράγματα, εν γνώσει βεβαίως των ιδιοκτητών, σε κάποιο λι­βάδι ή σπίτι, τότε το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί στο ταμείο των ιερότατων αν­δρών [δηλαδή των ιερέων της χριστιανικής εκκλησίας], ενώ ο ιδιο­κτήτης τους επειδή εν γνώσει του έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος με τέτοια εγκλήματα [οποιαδήποτε μη χριστιανική ιερουργία κατεδικάσθη διά νόμου ως έγκλημα], θα απο­πεμφθεί από το (οποιοδήπο­τε) αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του, η οποία θα προγραφεί, και αφού υποστεί σωμα­τι­κό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, σύμ­φωνα με το δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.11.8. Αυτοκράτορες Λέων Α΄ και Ανθέμιος προς Διόσκωρον, Έπαρ­χο του Πραι­τορίου. Εξεδόθη το +472.

(6) Διατάζουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θε­ο­φι­λε­στάτους επισκόπους, να ανα­ζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέ­βειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμ­βαίνουν, να τιμωρούνται... Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με δια­θή­κη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού... Όσα δίδονται ή κλη­ρο­δο­τούν­ται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομο­θεσία [δια­τάζουμε] να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προ­η­γού­μενοι [χριστιανοί] βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες [τιμωρίες!] προσπα­θούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνο­να 6.3.

(7) Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτι­σμα) διακα­τεχόμενοι από την πλάνη των ανό­σιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο (βιβλικό) θεό (μας)... Αυτοί θα υπο­βληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας...(!) αν επι­μεί­νουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην έσχατη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιε­ρό­τατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οί­κου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζη­τή­σουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κά­νουν (να ζητήσουν δηλαδή μόνοι τους το σωτήριο βάπτισμα!) δεν θα έχουν κανένα πο­λι­τι­κό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κι­νη­τής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγ­κα­τα­λει­φθούν στην ένδεια και όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκεί­ας, έτσι ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται... Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δω­ρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνι­σμού... όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία (διατάζουμε) να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγού­μενοι (χριστιανοί) βασιλείς είχαν απει­λή­σει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες (τιμωρίες!) προσπα­θούσαν να διασφαλίσουν την ορ­θό­δοξη πίστη. «Ιουστι­νι­ά­νειος Κώδιξ» 1.10.9 και επίσης Β 1.1.19 και Νομοκάνο­να 6.3.

(8) Διατάσσουμε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν σφραγισθεί: δεν θ' αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά αγάλματα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται οι βλάσφημες επι­βώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα θυσιάζονται, ούτε θα βρέ­χονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται καμμία από τις ιερο­συ­λί­ες αυτών των Θρησκειών. Όποιος αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγορεύ­σεις που η Γαληνότης μας έχει επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγενε­στέρων αγιοτάτων διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα καταδικάζεται εις θάνατον και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνωστό σε όλους τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξα­κολουθήσουν να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας εορτασμούς. Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρε­ωθεί να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πε­νήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 7.

(9) Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θεί­ες γραφές και τους θείους κανόνες.

Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστια­νών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρα­τιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, δια­τάσ­σουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δι­και­ω­μά­των τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγί­ου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλ­ληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. «Ιουστινιάνειος Κώ­διξ» 1. 11. 10.

(10) Ανακοινώνουμε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει χριστιανοί και ήδη αξιω­θεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλά­νη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξι­ωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασι­λεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκ­κλη­σίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οί­κου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών.

Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους δι­ακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κα­νένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οι­κογένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποι­νές. Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δή­θεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμω­ρη­θούν με εξορία.

Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή δια­πράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνομε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες. «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 10.
---------------------------------------
Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το μικρότατο δείγμα νόμων τί έχετε να πείτε;
Υπήρ­χε ή δεν υπήρχε νομοθετημένη Ιερά Εξέτασις παντού, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, κα­τά τους δώδεκα πρώτους αιώνες; Υπήρχε ή δεν υπήρχε εξον­τω­τι­κός δι­ωγμός ειδικά εναντίον των Ελλήνων, των παραδοσιακών θρησκειών και των χρι­στι­α­νών αιρετικών;
Ναί ή ού; Απαντήσετε ει­λικρινά.

Σας παρακαλούμε λοιπόν να βρείτε και να μελε­τήσετε και τους υπό­λοιπους πολύ περισσότερους νόμους, γραμ­μέ­νους στο ίδιο μοτίβο οι οποίοι αφορούν στην διάδοση και επιβολή της ορθοδόξου καθο­λικής χριστιανικής πίστεως και στον κατα­βασανισμό ή την κεφαλική καταδίκη κάθε άλλης θρησκείας, γνώμης και απόψεως. Μόνο έτσι θα αποκτήσετε πλήρη κα­τα­νόηση της γε­νική εικόνας του πως διαδόθηκε και του γιατί επεκράτησε αυτή η κα­ταστροφική λαί­λαπα, η αλλοπρόσαλλη και αφύ­σικη μάστιγα, και η αντιφατική, σχι­ζο­ει­δής και πα­ράλογη θρησκεία του Εβραιοχρι­στια­νι­σμού, η οποία με χιούμορ και θράσος αυτοαπο­καλείται ως η μόνη θρησκεία της αγάπης.

Πιο πρόσφατα, το έτος + 1119, μιλάμε για 12ον αιώνα δηλαδή, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Οξί­στα εξαπέλυσε διωγμό κα­τά των Βογο­μίλων και εισ­ήγαγε­ ως ποινή εναν­τίον τους το να τους καίνε ζωντανούς. Οι Βογό­μι­λοι της Βαλ­κανικής εξοντώ­θη­καν με μεγάλη βαρβα­ρό­τητα.

Το Αξίωμα του Quaesitor = Ανακριτή, Βυζαντινού Ιεροεξεταστή

Διάφοροι χριστιανοί απολογητές είτε εσφαλμένως είτε επί τούτου αποσι­ω­πούν ή συγχέουν το αξίωμα του Κιαισίτωρος, “Quaesitor”, Ανακριτή, Βυ­ζαντινού Ιε­ρο­εξεταστή, με εκεί­νο του Kιαίστωρος, “Quaestor”. Αν και οι δύο λέ­ξεις δια­φέ­ρουν μόνο κατά ένα «ιώτα» και προέρχονται από το λατινι­κό ρήμα “quaero = ψάχνω, αναζητώ, ερωτώ ή ζητώ να μάθω πληροφορίες, ερευνώ, διερευνώ, εξετάζω συστη­μα­τικώς, ανακρίνω”, τα αξιώματα αυτά έχουν άλλες έν­νοιες και διαφορε­τι­κές αρμο­διό­τητες. Ο Kιαίστωρ “Quaestor” είχε αρ­μοδιό­τητες δι­καστού ειρηνοδικείου, ή εισαγ­γε­λέως επί ορισμένων ποινικών αδι­κη­μάτων, ή ακόμα επέ­βλε­πε τις υποθέ­σεις του κρα­τικού τα­μείου, κλπ. Ο Κιαισίτωρ “Quaesitor” όμως ήταν δι­καστικός ανακρι­τής ή εξε­τα­στής που μπορούσε να χρησι­μο­ποιεί διά­φο­ρα βα­σανι­στή­ρια κατά την δι­καστική εξέταση ή ανάκριση. Ας μην ξεχνάμε, πέρασε πλέον Αγγλικά, question=ερώτηση.

Ενώ ο θεσμός του Κιαισίτωρος, αρχίζει εν τοις πράγμασιν ήδη με τον Κων­σταντίνον «τον μέγα άγιο», επισήμως και νομικώς εγκαθίσταται το έτος + 539 διά της Νεαράς 80 «Πε­ρί Quaesitor» (του εμπαθούς Ιουστινιανού). Με τον θεσμό αυ­τόν επιδιώκεται η έντονη αστυ­νό­μευση της πόλεως και ο Κιαισίτωρ έχει εξουσία να τι­μωρεί:

(α) «τους παιδεραστούντας»,

(β) «τους γυναιξί ου νομίμως μι­γνυμένους»,

(γ) «εί τώ τά ες τό θείον ούν ορθώς ήσκηται».

Εδώ βεβαίως μας εν­δι­αφέρει η περίπτωση (γ), η οποία λακωνικότατα πλην σαφέστα­τα παρουσιάζει όλα όσα εμείς καταγγείλομε εδώ! Πρόκειται για νομική διάταξη με αρμοδιότητες και καθήκοντα νομιμοποιημένου ιεροεξεταστή.



Βασανιστήρια δια Μεταλλικών Οργάνων
Ήδη από το + 472 ο Λέων 1ος χαρακτηρίζει επισήμως την ελληνική λα­τρεία ως δη­μόσιο έγκλημα. Μόνον η υποψία τελέσεως, εις κάποιον χώρο, οποιασδήποτε ελληνικής ή παραδοσιακής ιερουργίας έχει ως απο­τέλεσμα την κατάσχεση του χώρου αυτού και βα­σα­νισμό του ιδιοκτήτου διά με­ταλλι­κών οργάνων. Ούτος εφ’ όσον επι­ζήσει εξορίζεται διά παντός και παραμένει ισοβίως ανάπηρος και παραμορφωμένος.

Τα μεταλλικά όργανα βασανισμού ήταν πολύ συνηθισμένα στο Βυζάντιο και είχαν έναν συγκεκριμένο στόχο. Εφ’ όσον το άτομο επιζούσε όλων των βασανιστηρί­ων επρόκειτο να εξέλθει εξ’ αυτών παραμορφωμένο και ανάπηρο ισοβίως. Πρόκειται διά στυγερά και πρωτοφανή κακουργήματα στην ιστορία του ανθρώπου που καλύ­πτονται και επικυρώνονται από τους νόμους του ίδιου του κράτους. Ιδού ένα μόνο «παραδειγ­ματάκι» χριστιανικής αγάπης της άρτι νομιμοποιηθείσης Εκκλησίας του 4ου αιώνος:

Ιδού ένα απόσπασμα του νόμου του έτους + 472, με αριθμό καταλόγου Ιουστι­νι­ανείου Κώδι­κος 1.11.8 στα λατινικά, των Αυτοκρατόρων Λέοντος Α΄ και Αν­θεμίου προς Διό­σκωρον, Έπαρ­χο του Πραι­τωρίου, που είδαμε παραπάνω. Απο­λαύστε το!:
“… si quidem dignitate vel militia quadam decorantur, amissiore militiae vel dignoitatis nec non rerum suarum proscriprione plectentur, privatae vero condicionis vel plebeii constituti post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo deputabuntur exilio.”.
Μετάφραση: Εάν κάποιος απ’ αυτούς [δηλαδή τους πιστεύοντας στην Ελληνική θρησκεία] έχει πολιτικό ή στρατιωτικό αξίωμα, θα απο­πεμφθεί από το αξίωμά του και δεν θα χάσει μόνον την περιουσία του η οποία θα προγραφεί, αλλά αφού υποστεί σωματικά βασα­νιστήρια διά μεταλλικών οργάνων [δηλαδή θα καταστεί ανάπη­ρος και δυσειδής ισοβίως αν επιζήσει], ως ορίζει το δημόσιο και ιδιωτικό δί­καιο, θα οδη­γηθεί σε διαρ­κή εξορία.

Πώς σας φαίνεται; Τί έχετε να πείτε;

Άλλα Βασανιστήρια και η Σιδηρά Προσωπίς
Τα βυζαντινά βασανιστήρια περιελάμβαναν κάθε προσβολή, κακοποίηση και εξόντωση του ανθρωπίνου σώματος. Αυτά ήταν: Αποκεφαλισμός, κάψιμο στην πυρά, απαγχονισμός, στραγγαλισμός, λιθοβολισμός, ψήσιμο στη θράκα, γδάρσιμο, κατα­ποντισμός σε ποτάμια ή στη θάλασσα πολλές φορές εντός ραμμένων σάκων γεμάτων με φίδια, ανά­ποδη σταύρωση, θανάτωση με βραστό νερό ή καυτό λάδι ή υπέρθερμη πίσσα, παλού­κωμα, εγκαύματα με πυρωμένα σίδερα, δηλητηρίαση, τύφλωση, ακρω­τηριασμός, αποκοπή ρινός, ωτίων, γλώσσης, γεννη­τι­κών οργάνων (ο όρος ήταν καυ­λοτόμησις) πολλές φορές μετ’ εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων μέσα στην τομή, ευ­νουχισμός, δι­απόμπευση, ο επί δημοσίας θέας δι’ αιμορ­ρα­γί­ας θάνατος, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, ισό­βια κάτεργα σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, ισόβια εξορία, ισόβια κρά­τηση εντός μοναστη­ρί­ων, και άλλα.

Ένα παράδειγμα μεταλλικού οργάνου βασανισμού ανάμεσα στα αναρίθμητα άλλα ήταν η σι­δηρά προσωπίς! Αυ­τή ερυ­θρο­πυρούτο και κατόπι ετίθετο επ’ ολίγον χρόνον επί του προσώπου του βασα­νι­ζο­μέ­νου ατόμου. Αυ­τό υφί­στατο εγκαύ­ματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού τα οποία επουλώ­νοντο διά δυσει­δών ου­λών οπότε πλέον έφερε εις το διηνεκές το στίγμα του «αιρετι­κού ή ετεροδόξου ή ετε­ροθρή­σκου»!

Είχαμε βεβαίως και διάφορα άλλα όργανα βασανισμού όπως τους στρε­βλω­τή­ρες, τους εξαρθρωτήρες, τα σιδερένια νύχια, κλπ. Εκείνο το αισχρότατο, από­κρυφο, ψευδε­πί­γραφο, υστε­ρό­γραφο (1ος – 2ος αιών Κ. Ε.), κακοηθέστατο βι­βλίο Δ΄ Μακκα­βαί­ων, το οποίο η Χρι­στιανική Βίβλος το πα­ραθέτει ως παράρτημα και «θέλει και δεν θέ­λει» να το θέσει εν­τός του κανόνος της, έχει κα­ταγράψει έναν κατά­λογο τέτοιων φρι­κιαστικών οργά­νων και ιδιαζόντως ειδεχθών βασανι­στηρίων απο­δίδοντάς τα στον Αντίοχον Δ΄ τον Επι­φανή. Πρόκειται για μία ψευδή προπαγάνδα η οποία αφ’ ενός δη­μι­ουργούσε εθισμό και εφ’ ετέρου προοιωνιζόταν και προετοίμαζε τον δρόμο για την επέλαση των επερ­χομένων χρι­στιανικών βα­σανιστηρίων, διαστρο­φών, ψυχο­πα­θειών, κακοη­θει­ών και σχεδίων. (Περί αυτού του σημείου βλέπε: The Christ Conspiracy the Greatest Story ever Sold, by Acharya S, AUP, σελίδες 6, 10, και τις σχετικές παρα­πομπές στις εργα­σίες και έρευνες πολλών άλλων ερευνητών που το βιβλίο αυτό λε­πτομερώς ανα­φέρει.).

Σύγκριση με την Δύση
Στη Δύση η Ρωμαιοκαθολική Ιερά Εξέτασις ήταν μία μέθοδος περισσότερο ηθικής και λιγότερο φυσικής εξοντώσεως του ανθρώπου. Εκτός τούτου μόνον θεολο­γικώς βασιζόμενη επέβαλλε την υποχρεωτική σωτηρία της ψυχής του αιρετικού και την απαλλαγή αυτής από τα απειράριθμα και αιώνια μαρτύρια της κολάσεως ή του κα­θαρτηρίου. Αλλά και επί της πυράς, ο υπογράφων την προ­σφερο­μέ­νην ομολογίαν απολλύετο. Πρώτιστος σκοπός των ιεροεξεταστών ήταν η καταρράκωση της αν­θρώ­πινης αξιοπρέπειας και προσωπικότη­τος. Για παράδειγμα, στην γνωστή περίπτωση του Τζιορν­τάνο Μπρούνο ειδικός προς τούτο διορισθείς ιεροεξεταστής προσπαθούσε επί ένα έτος να τον νου­θε­τήσει και να του αποσπάσει ομολογία, υποσχόμενος την πλήρη υλι­κή και ηθική αποκατάστασή του, όπως συνέβη με τον Γαλιλαίο.

Αντιθέτως στον Ανα­τολικό, Ορθό­δοξο, Χρι­στια­νικό, Βυζαντινό Μεσαίωνα και στην Ορθόδοξο Βυζαντινή Ιερά Εξέτασιν ο νόμος του ίδιου του κράτους, των πα­τρι­αρ­χών, των συνόδων και των επι­σκό­πων ενταύ­θα προέβλεπε αδικήματα άξια φρι­κτών ποινών και δεν υπήρχε χώρος ή πε­ριθώριο ούτε για τους δη­λωσίες!

Περί Αγίου Όρους, Σαμοθράκης και Καταστροφών
Ακόμα αναφέρομε εν συντομία και μια άλλη ιστορική αλήθεια την οποία εν­τέ­χνως έχουν αποκρύψει. Το ότι δηλαδή Ελληνίδες γυναίκες ζούσαν πάν­τα στο Άγιο Όρος «Ο ΑΘΩΣ». Το όνομά του το έλαβε από τον αρχαίο καθεδρικό ιερό ναό του Αθώου Διός. Το σημερινό « Άγιο Όρος» ήταν κατά την αρχαία εποχή κέντρο θρη­σκευτικών σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων γυναικών, οι οποί­ες αφού ελάμ­βα­ναν κατάλ­ληλη κατάρτιση εγένοντο ιερείς (ιέρει­ες) της Θεάς Αρτέ­μιδος. Μετά την αποφοίτησή των τις έστελναν να επα­ναγυναικωνί­σουν να­ούς της Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέ­ρη της Μεσογείου. Στην πραγ­μα­τικότητα σε ορισμένα μέρη των θρησκευ­τι­κών σχο­λών δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν άνδρες.

Η ιστορία όμως αλλάζει και μετά η παραπληροφόρηση οργιάζει καθημερινά. Το γε­γονός της αλλαγής του Αγίου Όρους συνέβη το 324 μ. Χ. Ο Μέγας Κων­σταντί­νος με ιδική του εν­τολή, το 324 μ. Χ., εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους, κα­ταστρέφει τους Ναούς, και διαλύει τις γυναικείες θρη­σκευτικές σχο­λές. Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται τα σημερινά μοναστή­ρια, τα οποία δια­τηρούν πλέον το «Άβατο» διά τις γυναίκες.

(Υπάρχουν αρκετά βιβλία διά το Άγιο Όρος, τα οποία οι αναγνώστες ημ­πο­ρούν να διαβάσουν. Π. χ., το βιβλίο του Ιερομόναχου Σμυρνιωτά­κη «Το Άγιο Όρος», το βιβλίο «Οι Γνωστικοί» του Γάλλου ερευνητή “La Carrierre”, κλπ.).

Το ίδιο φαινόμενο φοβερής και καταθλιπτικής καταστροφής συνέβη και στην Σαμοθράκη όπου τα ομώνυμα ή αλλέως Καβείρια μυστήρια ελάμβαναν χώρα! Η εν­τολή της κατα­στρο­φής όλων των αρχαίων κτισμάτων, έργων τέχνης, ιερών, ναών, τε­μενών, κλπ. εδόθη από τον σφαγέα της Θεσσαλονίκης Μέγα Θεοδόσιο τον 1ον το έτος + 391. Η κα­τα­στροφή και κατεδάφιση των ωραιοτάτων αρχαίων κτη­ρίων, έργων τέ­χνης, περικαλ­λών ναών, τεμενών και πανέμορ­φων αγαλμάτων ήταν ολοκλη­ρωτική. Στην Σαμοθρά­κη την επί τούτου καταστροφή ανέλαβε το ειδικώς διά τούτο δημιουρ­γηθέν τάγμα των «διωγμι­τών», το οποίο απεβιβάστηκε στο νησί το έτος + 392. Για να κά­νουν καλά και γρήγορα τη δουλειά τους έφτια­ξαν και ασβεστοκάμινα για να με­τα­τρέπουν τα μάρ­μαρα σε ασ­βέστη. Τέ­τοια ήταν η αγριότητα και το μίσος των προ ολί­γων ετών νο­μι­μοποιηθέντων χριστια­νών.

Αυτού του είδους οι αισχρότατες και ολικές κατα­στροφές συνεχίζονται σε ολόκληρη την Βυ­ζαν­τινή επικράτεια ακόμα και μετά τον 12 αιώνα. Π. χ. ο Όσιος Χριστό­δουλος έλαβε εντολή από το Αλέξιο Κομνηνό περί το έτος +1080 να μην αφή­σει τί­ποτα αρχαίο που είχε απο­μεί­νει όρθιο στα νησιά του Αιγαίου. Το έτος +1088 κατέ­στρεψε τον αρχαίο Ναό της Αρ­τέ­μιδος στην Πάτμο για να χτίσει στη θέση του το μο­ναστήρι του Ιωάν­νου του Θεο­λό­γου, κλπ. Η παρέα των ψυχανωμάλων του Χριστο­δούλου για μερικά έτη συνέχισαν καλά την δουλειά τους και σε άλλα νησιά, όπως την Αμοργό, κλπ. Ενώ αυτά γινόταν τότε στο Βυζάντιο, οι Σελτζούκοι εξ ανατολών είχαν ήδη φτάσει προ των συ­νόρων του χωρίς κανείς να έχει δώσει και ακόμα να δίνει την προσή­κου­σα σημασία και βαρύ­τητα, [εκτός από τον δυστυχή τον Ρωμανό Δ΄ τον Διο­γένη (+ 1023 – 1072) ο οποίος ολίγο ενωρίτερα το έτος +1071 έκανε τη ιστορική μά­χη του Μάντζικερτ, την όμως οποία έχασε για πολλούς και διαφόρους λόγους, με τρο­μα­κτικές συνέπειες για την ιστορική συνέχεια.].

Από που να αρχίσομε και που να τελειώσομε με τις καταστροφές και τις κα­τ­ε­δαφίσεις; Τί να πρωτοπούμε για την Γά­ζα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Συρία, τον Λίβανο, την Μικρά Ασία, την Έφεσον, την Ολυμπίαν, τας Αθήνας και την Ακρό­πο­λιν, την Ιταλία, κλπ. Δεν είναι για το παρόν περιληπτικό άρθρο αυτά τα κομπλεξικά και εξοργιστικά φαινόμενα. Χρει­ά­ζον­ται μερικοί τόμοι ειδικοί επ’ αυτών των θε­μά­των. Βρείτε τους και μελετείστε τους!

Περί Σκυθοπόλεως
Στο τρίτο μέρος του βιβλίου Πάπισσα Ιωάννα, ο συγγραφέας Εμμανουήλ Ροΐ­δης καταγγέλλει το σφαγείο της Σκυθοπόλεως (μία από τις πόλεις της Δεκαπόλεως εντός του σημερινού Ισραήλ) το οποίο άρχισε επί Κωνσταντίνου και λειτουργούσε κανονικώς επί Ουάλεντος, Ουαλεντιανού και Θεοδοσίου Α΄ του «Με­γάλου». Τελεί­ω­σε επί Θεοδοσίου Β΄ του μικρού. Ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας των ελληνιζόντων και φι­λο­σο­φούντων και της εξον­τώσεώς των διά μέσων πά­σης θηριωδίας και βασανισμού. Πάρα πολλοί είχαν την καλή τύ­χη να απο­θάνουν καθ’ οδόν! Ο Ροΐδης βασίζεται στις μαρτυρίες των: Σωζομενού, Ζω­σίμου, Λι­βανίου και Αμμιανού Μαρκελλί­νου.

Π. χ., περί Σκυθοπόλεως ο Αμμιανός Μαρκελίνος γράφει: Η λα­τρεία των Διο­σκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως … «μα­γι­κή», θανατώνονται με την κατηγορία της ... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυ­θό­πολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύ­ουσα της Ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώ­τα «στρατόπεδα θα­νάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών: «... και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτο­κρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαι­ναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία από­κεντρη πόλη της Παλαι­στίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτε­λέ­σεων» γράφει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κά­ποιος από κακό­βουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κά­ποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρα­τό­πεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί.. «ελαστικός» και ... «ανεκτικός») και Παύ­λος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός, πρώην εκπαι­δευτής μονο­μά­χων). Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βα­σανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπα­τος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).

Παντός Είδους Καύσεις, Διωγμοί και Καταστροφές
Στη Βυζαντινή Ιεράν Εξέτασιν ανήκουν και οι συχνές καύσεις αρχαίων βι­βλίων ή βιβλίων αιρετικών ή όσων άλλων βιβλίων, επειδή μόνο και μόνον δεν άρεσαν στους χρι­στιανούς ειδήμονες και καλογήρους του Βυζαντίου. Τεράστιες πυρές οργα­νώ­νον­ταν σε δρόμους, πλατείες και στάδια πόλεων όπου υπέρογκοι σωροί βιβλίων εγένοντο πυ­ρανά­λωμα, προς δημοσίαν τέρψιν πολλών φανατικών και λύπιν άλλων μορφω­μέ­νων παρευρισκομένων. Οι πυρές αυτές άρχισαν με τον αυτο­κράτορα Θεο­δό­σιο Α΄ τον «Μέγα», τον επίσκοπο Αλεξαν­δρείας Θεόφιλο, τον Ιω­άν­νη Χρυσόστομο στην Κωνσταντινούπολη και συνε­χίστηκαν αργό­τερα με τον «ιερόν» Φώτιο (9ος αι­ών) στην Κωνσταντινούπολη, ο οποί­ος έκαιγε ό,τι δεν του άρεσε. Το ότι στην Μυ­ρι­ό­βιβλό του διέσωσε μερικές δεκάδες αρ­χαίων βιβλί­ων (σημειώστε ότι τα πολύ περισ­σότερα υπόλοιπα που συμ­πε­ρι­έ­λαβε είναι χριστιανικά) δεν τον απαλ­λάσ­σει από το βαρύ­τατο έγκλημά του, την καύ­ση δηλαδή χιλιάδων αρχαίων βιβλίων. Με­ταξύ αυτών ήταν και το σύγ­γραμμα του Ιστορικού Ιούστου του Γαλιλαίου, το οποίο έκαψε επειδή ο Ιούστος δεν ανέφερε τίποτα για τον Ιησού Χριστό, πράγμα που εξόργισε τον Φώτιο.

Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μι­κρού το + 448 καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιο­δήποτε θεμιτό τρόπο στον Χριστιανισμό. Τότε κάηκε συστη­μα­τικά και το δεκαπεντά­τομο σύγ­γραμμα του Πορ­φυρίου «Κατά Χρι­στι­α­νών». Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδε­ται για όποιον συλλαμβα­νόταν να το κατ­έχει κρυφίως (αφού φανερώς ήταν αδύ­να­τον). Αποτέλεσμα: Ανεξαρτήτως περιε­χο­μέ­νου απω­λέ­σθη­καν σχε­δόν όλα τα αρχαία βιβλία. Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιά­δες, κα­τά τις εκτιμήσεις των ειδικών.

Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο μέγας ελληνίζων διανοούμενος Μι­χα­ήλ Ψελλός (+ 1018 – 1078 ), υπολογίζομε ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βι­βλία αρχαίων από όσα έχομε εμείς σήμερα στα χέ­ρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βι­βλί­ων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοι στην νοοτροπία συνεργάτες και διάδοχοί του, και στην δή­ω­ση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το +1204. Ο ελ­λη­νί­ζων μαθητής του Ψελλού, Ιωάννης Ιταλός (+ 1025 – 1090), αναθεμα­τί­στηκε από την Ορθόδοξο Εκκλησία και στο τέλος δολοφονήθηκε από κάποιους.

Δεν πρέπει να λησμονούμε επίσης και τη γενική ερείπωση και καταστροφή όλων των αρ­χαίων οικοδομη­μά­των, μνημείων, έργων τέχνης, βιβλιοθηκών, σχολών, κλπ. Από την ισοπέδωση του Σε­ραπείου και την καταστροφή της εντός αυτού βιβλιο­θή­κης από τον επίσκοπο Θε­ό­φιλο στην Αλεξάνδρεια το 385 Κ. Ε. και με τις ευλογίες του Ιωάννου Χρυσοστόμου, μέχρι την κατα­στρο­φή του Να­ού της Αρτέμιδος στην Έφεσο και πάλι με τις ευλογίες του Χρυσοστόμου και την τελική κατα­στροφή όλων των αρι­στουρ­γη­μάτων της γλυπτικής, ζωγραφικής, αρ­χιτεκτο­νι­κής, το κλείσιμο των μορφω­τικών σχολών, κλπ, τελικά δεν έμεινε τίποτα όρ­θιο! Ούτε σχολή, ούτε βι­βλι­ο­θήκη, ούτε ναός, απολύτως τίποτα...! Το γενικό σύν­θημα ήταν «ες έδαφος φέ­ρειν»! Οι Βυ­ζαν­τι­νοί Χρι­στιανοί, με την διαστροφή και την ανω­μα­λία που τους δι­α­κα­τείχε, θε­ω­ρούσαν ότι όλα αυ­τά ήταν έργα διαβόλων! Πρόκει­ται για ένα ανεξίτηλο αίσχος και προ­σβολή σε κάθε έν­νοια πολιτισμού, ευφυΐας και αξιοπρεπείας. Για ποιο πράγμα απ’ όλα να πρωτο­α­γανα­κτήσει κα­νείς;....

Το έτος 415 Κ. Ε. ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύ­ριλλος φα­νάτισε τους οπα­δούς του, οι οποίοι με αρχηγό τον Πέτρο τον αναγνώστη της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου της Αλε­ξαν­δρείας απήγαγαν και καταβα­σά­νι­σαν την μαθηματικό και φι­λό­σοφο την πανέμορφη Υπα­τεία (+ 370 – 315). Τα κα­τακρε­ουργημένα μέ­λη του σώμα­τός της τα παρέδωσαν στην πυρά

Ο Ιουστινιανός κλείνει οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος το έτος + 529 και όσοι από τους καθηγητές της γλίτωσαν την σφαγή (επτά τον αριθμόν) διέ­φυγαν την νύχτα στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη.

Για ποιο πράγμα απ’ όλα να πρωτομι­λή­σει κα­νείς! Τέτοια ήταν τα χάλια και η βαρβαρότητα των φανατικών και υποκριτών χριστι­α­νών και του εμπαθούς και ψυχα­νώμαλου θεολόγου αυτοκράτορα Ιουστινιανού!

Ιεροί Πόλεμοι, Μοναχοί, Εικονομαχία, Αιρετικοί, Απώλεια Περιοχών
Ακόμα αναφέρομε, επιγραμματικώς μόνον, ότι στην ιστορία του Βυζαντίου και της ανατολικής ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας ανήκουν και πολυάριθμοι, πο­λύνεκροι και τρομακτικής αγριότητας ιεροί εμφύλιοι πό­λεμοι. Για να μην παρεξη­γη­θούμε τονίζομε ότι δεν εννοούμε καθόλου τους πολέ­μους με εξωτερικούς εχθρούς ή εισβολείς, αλλά τους εσωτερικούς πολέμους λόγω θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πε­ποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα έχομε: Δέκα αιώνων σφαγές, δι­ωγμούς, δολοφονίες και αναθεματισμούς κατά των διαφόρων χριστιανών αι­ρε­τικών από τους ορθοδόξους, ασταμά­τη­τους εξοντωτικούς διωγμούς εναντίον των ελ­ληνι­ζόντων και των πα­ραδο­σι­ακών θρησκειών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο, την απόλυτη ισοπέ­δωση του αρχαίου κόσμου, την αγρι­ο­τάτη ιστο­ρία δύο αι­ώνων ει­κονο­μα­χίας που καταρήμαξε τα πάντα. Σ’ αυτά τα δεινά προστίθενται και τα εξής τα οποία και πάλι προέρχονται από την χριστιανική εκκλησία: Αυθαι­ρεσίες, μηχα­νορ­ρα­φίες και εκβια­σμοί παντός είδους του κλήρου των καλο­γή­ρων και των μο­ναστηρίων, υπέρμε­τρη κατα­σπατάληση ανθρωπίνου δυναμικού, πλού­του και εδαφών για τις εκκλησίες και τα μονα­στή­ρια, τα αναρίθμητα αναθέματα, κλπ.

Η ισοπέ­δωση και κατεδάφιση του αρχαίου κό­σμου ήταν τόσο μανιασμένη και παραληρηματική ώστε εντελώς αλόγιστα απέρ­ρι­πταν και κατέστρεφαν ακόμα και οτι­δήποτε αρχαίο μπορούσε να τους είναι χρήσιμο. Π. χ: η επιστήμη, τα μα­θηματικά, τα βιβλία, τα λουτρά, κλπ. Ο Μέγας Λιβάνιος από ο τέλος του 4ου αιώνα τους είχε προ­τείνει, αντί να καταστρέφουν τα αρχαία κτήρια να τα αναμορφώσουν κατά τις πα­ρού­σες ανάγκες και να τα χρησιμοποιούν. Αλλά ούτε και αυτή τη λογική πρόταση εισ­ά­κου­σαν! Τί να πει κανείς με την ψυχοπάθεια τους!

Αυ­τές οι πληγές και αγριότητες συνεχιζόταν ακό­μα και επί Κομνη­νών, τον 11ο και 12ο αιώνα, και σε διαφόρους βαθμούς μέχρι και την άλωση της Πόλεως από τους Οθω­μανούς. Τίποτα δεν μπορούσε να τους αλλάξει μυαλά. Παντού και πάντοτε η ίδια στενοκεφαλιά και μανία. Από τα αμέτρητα παραδείγματα αναφέρομε μόνο δύο:
(1) Ας μνημονεύομε πότε-ποτέ τους πλείονες των 300 Πε­λοπον­νη­σίους του αρμα­το­λού Ράλλη, οι οποίοι κατά την ύστατη στιγμή, 88 χρόνια πριν την άλωση, (την 15η – 2ου – 1365), έφτα­σαν στην Κωνστα­ν­τι­νούπολη ως εθελοντές στρα­τιώτες για να βοηθήσουν στο να απ­ω­θήσουν τους Τούρκους απ’ την Βυζαντινή επικράτεια. Η ορθόδοξος εκκλησία και το πατρι­αρ­χείο τους θεώρησε αιρετικούς ως ελλη­νί­ζοντας, τους αφόρισε και διέταξε να τους συλλά­βουν και να τους πνίξουν στον Βόσπορο. Τελικά παρά την προστασία τους από την αυτοκρατορική φρουρά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Απόκαυκο, οι φα­να­τισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί της Πόλεως και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες όρ­μη­σαν εναντίον τους και τους ανάγ­κα­σαν σε οπισθοχώρηση εντός του ναού της εκ­κλη­σίας του παλατιού.
Εκεί μέ­σα τους έσφαξαν όλους! Στην συμπλοκή φονεύ­τηκε και ο πρω­θυ­πουργός Από­καυκος!

(2) Μόλις 13 χρόνια πριν την άλωση η ορθόδοξος εκκλησία και το πατριαρχείο υπέ­κυψε στους ανθε­νω­τικούς και αθέτησε την κανονική, οικουμενική σύνοδο τηs Bolognia – Ferrara, η οποία είχε υπογραφεί τόσο από τις αρχές των δυτικών όσο και από τις αρχές των ανα­τολικών. Έτσι εδή­λωσαν ότι προτιμούσαν «καλλίτερα το σαρίκι του Τούρκου παρά την Τιάρα του Πάπα». Εκείνα τα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που πίστευ­αν ότι η «υπέρμαχος στρα­τη­γός» θα έσωζε την Πόλη. Αυτή τη φορά όμως τους εξ­α­πά­τησε! Η άλω­ση επήλ­θε διότι όπως μας εί­παν τελικά: «Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρ­κέ­ψει!». Οπότε τίποτα το παράξενο, διότι ως γνω­στόν το θέ­λη­μα του Θεού είναι ισχυρό­τε­ρο από την δύναμη ή την θέληση τής «υπερμά­χου στρατηγού»! Ιδού τα μαύρα χά­λια τους....!

(Δεν θα επεκταθούμε στα αμέτρητα τέτοιου είδους συμβάντα. Π. .χ δεν θα μιλήσομε για τους Καταλανούς εν τη Ανατολή, για το πως βρέθηκαν οι Τούρκοι για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ούτε για την πρώιμη συνθηκολόγηση του Αγίου Όρους μαζί τους, ούτε για τα προνόμια που απή­λαυσε ή εκκλησία από τους κατακτητές και πόσο καταστροφικά και εις βάρος των υποδούλων τα χρησιμοποίησε, κλπ. Να τα βρείτε και να τα μελετήσετε.).

Ο απολογισμός όλων αυτών των πολυετών μοιραίων γε­γονότων, εμμονών και πληγών ήταν: Εκα­τομ­μύρια νε­κρών, ανα­πήρων, βασανισθέντων και εκτελεσθέντων, υφ­­αρπαγή ή απόσχιση πολλών περιο­χών, π. χ. η Συρία, από την αυ­το­κρα­τορία, η αυ­το­μό­ληση πλη­θυ­σμών προς γειτονικούς λαούς, π. χ. στους Άρα­βες, η ερή­μωση και τε­λικά η απώ­λεια της Μικράς Ασίας, η τεμ­πελιά το βόλεμα και η διαφθορά πολλών χι­λιάδων ικανών νέων εντός των μο­να­στη­ρίων με αποτέλε­σμα την ανυ­παρξία ικανού στρα­τού και υπηρεσιών, η θρησκοληψία και μοιρολατρία, η καταρρά­κωση της οι­κο­­νο­μίας, η αβάσταχτη φορο­λογία, η κάθε εί­δους δι­α­φθορά, ο ηθικός ξεπε­σμός, η μηχα­νορ­ρα­φία, οι δο­λο­φο­νίες, οι προδοσίες, η δημι­ουργία τρομε­ρών διαχρο­νικών μι­σών, ερίδων, διχοστασιών μεταξύ αντι­πάλων και αδικηθέντων, κλπ. Όλα αυτά τα συνεχή και μοιραία προβλήματα κατα­ρή­μα­ξαν το κράτος κοινωνικώς, ηθικώς, οικο­νο­μικώς, στρατιωτικώς, απο­δε­κά­τι­σαν τους πλη­θυ­σμούς του, εμίκρυναν σταδιακά την έκταση του και τε­λικά επέφεραν την πλήρη καταστροφή και υποταγή του σε αλλόφυλους και αλλό­θρησκους. Αυτές οι ασταμά­τη­τες και αθεράπευτες αρρώστιες του Χριστιανικού Βυζαντίου αποτε­λούν ένα τεράστιο διαχρονικό κε­­φάλαιο κα­ταισχύνης και καταστρο­φής της Βυζαν­τι­νής και Ανατολι­κής Ορθο­δόξου Εκκλησια­στικής Ιστορίας το οποίο έχει συ­στη­μα­τι­κά αποσι­ω­πηθεί από την ελληνική κρατική και εκ­κλησιαστική εκπαί­δευση.

Φέρ’ ειπείν, η διαμάχη των Ορθοδόξων με τους Νεστοριανούς κράτησε επί πολλά έτη. Όταν η Συρία χανόταν από το κράτος και έπεφτε στα χέρια των Αράβων (7ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη είχαν ακόμα σαν επίμαχο θέμα τους και σφαζόταν γι’ αυτό, το τι θα γίνει με τους Νεστο­ρι­ανούς. Και όλα αυτά προς τί; Τί είπε ο Νεστό­ριος; Απλώς εξέφρασε την άποψη ότι ο «Λόγος» εισήλθε εις το κύημα της εβραι­ο­πούλας παρθένου Μαριάμ όχι κατά την σύλληψη αλλά κατά την γέννηση και ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού ήταν επέκταση της θεϊκής φύσεως του. Εε... αυτό ήταν αρ­κετό να σφάζονται και να σκοτώνονται επί πολλά έτη και να μην φροντίσουν να δι­α­σώσουν την Συρία! Λοι­πόν βγάλετε τα συμπεράσματά σας για τα χάλια τους, τον φανατισμό τους και τον σεβασμό που είχαν προς την ελευθερία της γνώμης του άλ­λου και προς το δικαίωμα της από­ψε­ώς του!

­Η Χρονο­γραφία του Πορ­φυ­ρο­γεννήτου περιγράφει με πολλές φρι­κιαστικές λεπτομέρειες μέ­ρος από τον φρικτό απολογισμό της εικονο­μαχίας και της νίκης των εικονο­λατρών ή της τελικής νίκης της Ορθοδοξίας όπως την αποκαλούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Δια­βάστε την να δείτε τι εστί φρί­κη, φόνος και σφαγή! Εκεί θα δείτε και θα καταλάβετε καλά το πως οι χρι­στιανοί αγαπούσαν τον πλησίον τους και το πόσο συγ­χωρούσαν τους εχθρούς των! Εκεί θα δείτε πως διάφορα μπουλούκια μανιακών μο­να­χών εκ­βί­αζαν αυτοκράτορες και αυτοκράτειρες. Αξίζει να κάνε­τε το κόπο να με­λε­τή­σετε τα φρικτά και κατα­στροφικά αυτά γεγονότα!

Ο αναγνώστης χρει­ά­ζε­ται να με­λε­τήσει μερικά επαρκή συγγράμματα της αντι­κειμενικής ελληνικής και δι­εθνούς έρευ­νας για να μά­θει και να καταλάβει επί τέλους αυτό το ιδι­αζόντως ει­δε­χθές κεφάλαιο της Ιστορίας, το οποίο ευρίσκεται πέραν του σκοπού του παρόντος άρ­θρου. Ας μάθει επί τέλους ο καθένας μας τα έργα και τις ημέρες πολλών «αγίων ανδρών» της Ορθο­δό­ξου Εκκλησίας από Πατριαρχών μέχρι μο­ναχών και καλογήρων. Ας μάθομε τα έργα και τις ημέρες του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, των Αγίων εβραιο­χρι­στι­ανών Τύχωνος και Επιφανίου στην Κύπρο, του Αρμενίου Νίκωνος του «Με­τα­νο­είτε» στην Πελοπόννησο, του αγροίκου Καππαδόκη Αγίου Μελετίου στην Αττικο-Βοιωτία, του καλόγερου Οσίου Χριστοδούλου στα νη­σιά του Νοτίου Αιγαίου, κ. ά. Βρείτε τα όλα μαζί με αναρίθμητα άλλα που δεν παρα­θέσαμε εδώ και με­λε­τεί­στε τα. Ακόμα ας μάθομε τι ζη­τού­σαν οι Καταλανοί εν τή Ανα­το­λή και δια­τί. Ας μας απαντήσουν οι Χριστιανοί ειδή­μο­νες σαφώς και άνευ περι­τρο­πών τί ζητού­σαν οι Κα­ταλανοί εν τή Ανατολή την επο­χή των Κομνηνών! (Περί τού­του υπάρχει το βιβλίο του Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Κα­ταλανοί εν τή Ανατολή, Βιβλι­οθήκη Ιστορι­κών Με­λετών 32, 1869. ).

Τουρκοκρατία και Εκκλησία
Κατά την τουρκοκρατία η Ορθόδοξος Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Πόλης συνεχίζουν όσο δύνανται τους Βυζαντινούς ρυθμούς των. Η Εκκλησία και ο κλή­ρος (ιδίως ο ανώ­τε­ρος) καθίστανται ο φόβος και τρόμος των υπο­δού­λων και η συν­τρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρη αιτία της ψυχολογικής, οικονομικής, πνευματικής, μορφωτικής και πολλάκις φυσι­ο­λογικής εξα­θλι­ώσεώς των. Η απειλή του αφορισμού πράγμα που εσή­μαινε πλήρη κοι­νω­νι­κόν εξοστρακισμό και καταστροφή, οι δυσβάστακτες εκ­κλησια­στικές εισφο­ρές, πρόστιμα και επιτίμια που πολλάκις συνοδευόταν με την ετσιθελική αρπαγή αγα­θών, πλούτου, μέρος ή όλης της περιουσίας, κλπ, ήταν λίαν συνηθισμένα μέσα επι­βο­λής και βασάνων κατά των υποτελών αμορφώτων λαών. Δεν ήσαν οι Έλ­ληνες και οι λοι­ποί εκχριστια­νι­σθέν­τες λαοί υποδουλω­μέ­νοι στους Τούρκους αλλά στην Ορθό­δο­ξο Εκκλησία της οποίας το Πατριαρχείο, καθώς και η ίδια, ήταν υπό­λο­γο στους Τούρ­κους.

Ακόμα και σήμε­ρα βλέπομε στο ίδιο μοτίβο, π. χ., το «Κανονικόν Εκ­κλη­σι­α­στι­κόν» Πη­δάλιον, σε­λίδα 77, όπου εκεί αναφέρονται όλα τα φρικι­α­στικά και εκ­φο­βι­στι­κά αλλά συνάμα αξιογέ­λα­στα και βλα­κωδέστατα κείμενα του Ναξίου κα­λογήρου Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. Βρείτε τα και μελετήστε τα. Αυτά τα κείμενα είναι εντός του κανόνος της σημερινής ορθοδόξου εκκλη­σίας η οποία καθ’ όλα παρέμεινε σταθερώς βυζαντινή και καπέλωσε το Νεο-ιδρυθέν Ελληνικό κράτος. Ούτε και σήμε­ρα δηλαδή δεν έχει τελει­ώ­σει ο Ανατολικός Με­σαίων! Απλώς καιροφυλακτεί για να δράσει με όλη του την δύναμη μόλις γι’ αυτόν ανάψει το πράσινο φως.

Σαν κερασάκι στην τούρτα αναγράφομε μία από τις πολλές ρήσεις του πρώ­του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μετά την άλωση, του θρησκόληπτου Γεωργίου Κουρτέση Γενναδίου ή Σχολα­ρίου. Μόλις είχε πέσει ολόκληρο το Βυζάντιο στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων και αυτός τολμά να ειπεί: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαί­ρετε ώ μα­κάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδή­ρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξα­γα­γατέτης παρούσης ζωής ράβ­διζε, είργε, είτα γλώσ­σαν αφαίρει, είτα χείραν απότε­μνε, καί άν ούτω μένει κα­κός, θα­λάττης πέμ­πε βυθώ.». Ελπίζομε ότι καταλάβατε αυτό εδώ πλήρως. Αν όχι, κοιτάξε­τε πως θα το καταλάβετε!

Τί βλέπομε λοιπόν με αυτά εδώ τα κακοηθέστατα και ξεδιάντροπα λόγια του Γενναδίου. Πρώτον ότι, αυτά τα λό­για αντικατοπτρίζουν και πιστοποιούν πλήρως την πρώ­ην ανελλιπώς λειτουργούσα Βυζαντινή Ιερά Εξέτα­σιν, τους Βυζαντινούς Πο­λι­τι­κο-θρησκευτικούς Νόμους και τα Βυζαντινά βασανιστή­ρια. Τέτοια πολύ παρό­μοια λόγια ευρίσκομε και στην Χρονογραφία του Πορφυρογεννήτου για την τύχη των ητ­τηθέντων εικονομάχων ή αιρετικών στα χέρια των ορθοδόξων εικονολατρών. Τί σύμ­πτωση άραγε! Δεύτερον ότι, ο Γεννά­δι­ος εύχεται και επιθυμεί όλα αυτά να δια­τη­ρη­θούν και να συνεχιστούν με τη νέα οθω­μανική τάξη πραγμάτων. Τρίτον ότι, όπως πάντοτε ακόμα και μετά την άλωση Ελληνιστές υπήρχαν, αλλά συνεχώς τελούσαν υπό τρομερή δίωξη, και ο βρωμερός Γεννάδιος με θράσος μυρίων πιθήκων, όπως και προκάτοχοι του, τους ονο­μάζει «δυσσεβείς καί αλάστορας» και θέλει να τους βγάλει από τη μέση διά παν­τός είδους βασανιστηρίων. Εί­ναι αυτός ο ίδιος ο οποίος, αν και βιολο­γι­κά προήλθε από το γένος των Ελλήνων, εδήλωσε: «αν ερωτηθώ αν είμαι Έλ­λην ή Χριστιανός, τό­τε θα απαντήσω: Χριστι­α­νός!». Συγκεκριμένα είπε: «Έλλην ων τηι φωνήι, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι.».

Επίλογος
Ελπίζομε ότι έχομε δώσει μια συνοπτική εικόνα περί της Βυζαντινής Ιεράς Ορθοδόξου Εξετάσεως. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλά αντικειμενικά συγγράμματα επ’ αυτής και να μελετήσει για να βρει πολλές λεπτομέ­ρειες και πολλά στοιχεία που δεν παραθέσαμε λόγω συντομίας. Ακόμα με μια τέτοια μελέτη ημπορεί να πι­στοποιήσει τα ολίγα στοιχεία που παραθέσαμε εδώ. Αν νομίζει ότι προπαγανδίζομε σκοπίμως, ψευδώς, ή από συμφέρον, τότε να μας διαψεύσει και να μας γελοιοποιήσει παραθέτοντας τα αληθή στοιχεία, αλλά με τις αποδείξεις τους και τις αναφορές από αντικειμενική βιβλιογραφία και όχι με πομ­φόλυγες! Εί­ναι και­ρός να διαφανεί η καθαρή αλή­θεια και να πάψει το μέγα ψέμα ότι: «Στο Βυζάν­τιο και στην Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία δεν υπήρχαν Ιερά Εξέτασις, ιεροί πό­λεμοι, καταστρο­φές, βία, βασανιστήρια, φόβος και τρόμος, κλπ!». Αυτά όλα υπήρχαν και μάλιστα θε­ωρούμενα ολικώς σε πολύ αγρι­ό­τερη μορφή και δράση από τα αντίστοιχα της Δυ­τι­κής Εκκλησίας τουλάχιστον κατά την διάρκεια των κοινών αιώνων δράσεως.

Διά περαιτέρω μελέτη
Ελληνικά
1) Αλέκος Αγγελίδης, Ρασοφόροι, Ημέρες και Έργα του Ιερατείου, Εκδόσεις Πλάτωνος, Θεσσαλονίκη 1999. Ο τίτλος του τα λέει όλα. Μελετείστε το!

2) Απάντησις εις τό Χριτιανικόν Κείμενον - Λίβελλον «Κοινότοπα Αρχαιο­λατρικά Παραμύθια», Συλλογική Εργασία τής Επιτροπής διά τήν Αναγνώριση τής Ελληνικής Θρησκείας, «Τό Καρουχαρείον» Διδακτικόν Μέσον 84, Απρίλιος 2006.

3) Η Aντιπαγανιστική Nομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εισαγωγή – Μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, Εκδόσεις Κατάρτι, 2000.

4) Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, 17η Έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια,1974 – 1983.

5) Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Εικονομαχία και Αντιμοναστική Στροφή, (Κων/νος Ε΄), Τρίκαλα 2003.

6) Γιώργου Δ. Καρανικόλα, Ρασοφόροι, Συμφορά του Έθνους, Δ΄ Έκδοση συμ­πληρωμένη, Εκδόσεις Θουκυδίδης, Αθήνα 1985. Ο τίτλος του τα λέει όλα. Μελετείστε το!

7) Γιάνη Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975. Ειδικά για το παρόν θέμα μας μελετείστε τις σελίδες 321-406 του δευ­τέρου τόμου. Εκεί θα βρείτε πολλά στοιχεία για το πως τελικά επεκράτησε η χρι­στιανική μάστιγα και πολλά στοιχεία για την Ιεράν Εξέτασιν και την βία που ήσκησε οπου­δή­πο­τε έφτασε η χάρη της!
8) Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισμός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003.

9) Παν. Μαρίνης, Φωνή Εξυπνισμού εν τω Αιώνι της Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.
10)Βασίλης Μισύρης, Τα Άγια Ρεμάλια, Εκδόσεις Ευρώτας, Αθήνα 1989.
11)Μυστική Βιβλιοθήκη, Μυστικές Εταιρίες, Στ΄ Έκδοση, Εκδόσεις Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2002.
12)Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου, 3 Τόμοι, Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1992 – 2002. (551 σελίδες.).
Τόμος Πρώτος: Περί Πατρώων Θεών, γ΄ έκδοση. (Σελίδες 185.).
Τόμος Δεύτερος: Η Συρρίκνωση της Αρχαίας Ψυχής, β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 182.).
Τόμος Τρίτος: Ες Έδαφος Φέρειν.. β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 184.).

13)Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Μια.. Ιστορία Αγάπης (Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως), Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1999.
14)Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από τήν ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, τό Βυζάντιο καί τήν τουρκοκρατία ώς τήν εποχή μας, Αθήνα 1987. Διά τό πα­ρόν θέμα μας καί ειδικά τής βυζαντινής ιεράς εξετάσεως μάς ενδιαφέρουν τά βασα­νι­στήρια τής βυζαντινής εποχής.

15)Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Από το + 333 έως το + 1821, Τέσσερις Τόμοι, Αθήνα 1970 – 1989.

16)Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, , Βιβλιοθήκη Ιστορι­κών Μελετών 32, 1869. Εδώ θα βρείτε την απάντηση τι ήθελαν οι Καταλανοί στην Ανατολή επί Κομνηνών. Μελετείστε το.

Μεταφράσεις στα Ελληνικά από τα Γερμανικά
17)Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά, Εκδόσεις Κάκτος, 2004. (3418 σελί­δες.).

Τόμος 1ος: Πρώιμα Χρόνια. (Σελίδες 878.).

Τόμος 2ος: Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου. (Σελίδες 710.).

Τόμος 3ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυμάτων – Λειψάνων – Προσκυνημάτων. (Σελίδες 539.).

Τόμος 4ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Β΄ Σκοταδισμός, Εκμετάλ­λευση, Κατα­στροφές. (Σελίδες 451.).

Τόμος 5ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Α΄ Μεροβίγγειοι. (Σελίδες 440.).

Τόμος 6ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Β΄ Καρολίδες και Καρλομάγνος, Ο Χριστιανικό­τατος Σφαγέας της Ευρώπης. (Σελίδες 400.).

18)Karlheinz Deschner, Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός, Μετάφρα­ση από τα Γερμανικά, Εκδόσεις Μαύρη Λίστα, 2004.

Ξενόγλωσσα
19)Acharya S, The Christ Conspiracy, the Greatest Story ever Sold, AUP 1999.
Η Χριστό-Συνωμοσία, το Μεγαλύτερο Παραμύθι που Πωλήθηκε ποτέ. Εκτός από τις σχετικές σελίδες 6 και 10 που αναφέραμε εντός του άρθρου, περιέχει πλήθος εξαι­ρε­τικής βιβλιογραφίας και στοιχείων μαζί με μια πολύ ενδια­φέ­ρουσα και πιθανή εξήγη­ση της εμφανίσεως του χριστιανικού φαινομένου εκ του παγκοσμίου ηλιοαστρικού μύθου.

20)Michael Baigent, Richard Leigh, The Inquisition, Penguin Books, 2000. Πρόκειται για μια γενική Ιστορία της Ιεράς Εξετάσεως.

21)Christopher Bush Coleman, Ph. D., Constantine the Great and Christianity, Columbia University Press 1914.

22)Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History, Morningstar and Lark, 1996

23)G. W. Foote, J. M. Wheeler, Crimes of Christianity, Printed by the Coptic Press, 7 Coptic Street, London W. C., obtainable at Pioneer Press, August 1887.
Πρόκειται για εξαιρετικό κατάλογο των χριστιανικών εγκλημάτων ανά τους αιώνας.
Δεν είναι πλήρης και για κάποιο λόγο διακόπτεται απότομα.

24)Robert Held, Inquisition / Inquisición, Torture Instru­ments – Instrumentos de Tortura, Qua d’ Arno, Florence, 1991.

Πρόκειται διά καλαίσθητον άλμπουμ με­γάλου μεγέθους με πολλές σπουδαίες ιστο­ρι­κές σημειώ­σεις, εικόνες και παρουσίαση των τρο­μα­κτι­κών οργάνων βασανισμού της Ιεράς Εξετάσεως.
Η έκδοσις είναι δίγλωσσος, αγγλική και ισπανική.

25)Maude Aline Huttmann, The Establi­shment of Christiani­ty and the Proscri­p­tion of Paga­nism, New York, The Co­lumbia University Press, 1914,
Η εδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού. Εδώ υπάρχουν όλες οι λεπτομέρειες των οικτρών χριστιανικών νόμων από τον Κωνσταντίνο και εφεξής για την βιαία μετατροπή του αρχαίου κόσμου στην χριστιανική δοξασία.

26)A. H. M. Jones, Constantine and the Conversion of Europe, University of Toronto press, 1904 – 2001.

27)Henry Kamen, The Spanish Inquisition, a historical revision, The Folio Society, London 1998.
Μια ιστορική αναθεώρηση της Ισπανικής Ιεράς εξετάσεως από την Folio Society του Λονδίνου. Το κατά πόσον συμφωνείτε εναπόκειται στις γνώσεις σας και στην κρίση σας.

28)D. G. Kousoulas (Έλλην Καθηγητής), The First Christian Emperor, Τhe Life and the Times of Constantine the Great, Rutledge Βooks Ιnc., 1997.

29)George MacDonald, Thumb Screw and Rack, Austin, Texas, AAP, 1991. Πρόκειται διά συνοπτική παρουσίαση βασανιστηρίων και φρικιαστικών οργάνων βα­σα­νι­σμού της Ιεράς Εξετά­σεως με σπουδαίες ιστορικές σημειώσεις και μια περι­λη­πτι­κή παρουσί­α­ση του φρικτού μαρτυρίου του Geleyn Cornelius από τους ιεροεξεταστές το έτος 1572, στις σελίδες 6-7.

30)Malleus Maleficarum, Translated from Latin and with an Introduction, Bibliography and Notes, by Rev. Montague Summers, The Pushkin Press, London, 1928-1951.
Πρόκειται για το τρομακτικό εγχειρίδιο της Καθολικής Ιεράς Εξετάσεως, με τίτλο η «Σφύρα κατά των Κακοπραγούντων»! Μόνον από τoν τίτλο κατα­λα­βαίνεις κανείς πε­ρί τίνος πρόκειται. Ένα μεγάλο μέρος του εγχειριδίου αναλώ­νονται με τους τρόπους διαπιστώσεως του αν μία γυναίκα κατέστη έγκυος από άνδρα ή από κανένα διάβολο (incubus). Το τί πάθαινε η γυναίκα αν διαπί­στω­ναν ότι είχε μείνει έγκυος από διάβο­λο (και όχι από άνδρα) το αφήνομε στη φαντασία σας...

31)Uta Ranke-Heineman, Eunuchs for the Kingdom of Heaven (translated from German), Doubleday, 1990.

32)Kathy Rudy, Sex and the Church, Beacon Press, 1997.

33)The Russian Primary Chronicle, Laurentian Text, Translated into English and Edited by Samuel Hazzard Cross and Olgerd P. Sherbowitz-Wetzor, The Mediaeval Academy of America, Publication No 60, Third Printing, Cambridge Massachusetts 1973.

34)Evaggelos G. Vallianatos (Έλλην καθηγητής), The Passion of the Greeks:
Christianity and the Rape of Hellenes, Clock & Rose Press, 1st Edition, December 1, 2006.

35)Charles B. Waite, History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (200), Fifth Revised Edition, C. V. Waite & Co., Chicago 1900 – 1992.

36)Joseph Wheless, Forgery in Christianity, Kessinger Publishing.

37)Joseph Wheless, The Church that was Founded on Lies and Forgeries, Christian Frauds, Forgeries and Fakeries Exposed, Haldeman – Julius Publications. ―]

Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μάρκου Ρούσσος
Διδάκτωρ Καθηγητής Μαθηματικών
Ερευνητής Βιβλικών και Χριστιανικών ζητημάτων
Ιανουάριος 2008 Copyright © 2007. Ιωάννης Ρούσσος.
Sponsored by Γιάννης Φραγκούλης. http://www.geocities.com/epsilonband
----------------------------------------------------------------------------------

Τα γνώριζα όσα αναφέρει αλλά επειδή, μου άρεσε ο τρόπος γραφής του σας τα παραθέτω.

Παράνομος Χριστιανικός Προσηλυτισμός

Pόλος του σχολείου είναι να εισάγει τους μαθητές στα πεδία της σύγχρονης εγκόσμιας γνώσης: στις φυσικές και στις ανθρωπιστικές επιστήμες, στη λογοτεχνία, στην τέχνη γενικά και στις θεωρίες για την τέχνη. H εγκόσμια γνώση αφορά υπαρκτές πραγματικότητες και σχέσεις και θεμελιώνεται στις δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης. H ιστορία μαρτυρεί ότι, παρά τις αποπλανήσεις της, η νόηση είναι ικανή να συλλαμβάνει και να διατυπώνει ιστορικά καθορισμένες αλήθειες. H παρατήρηση, η συγκέντρωση εμπειρικού υλικού, οι επιστημονικές υποθέσεις, ο πειραματικός έλεγχος των προβλέψεων της θεωρίας, είναι «στιγμές» της επιστημονικής προσέγγισης της πραγματικότητας. H γνωστική λειτουργία, τέλος, ασκείται στο ευρύ και μεταβαλλόμενο πλαίσιο της ανθρώπινης νόησης, αποκλείοντας ό,τι υποτίθεται ότι βρίσκεται πέρα απ αυτά τα όρια: το υπερφυσικό, το μυστήριο, το a priori μη γνώσιμο.

Πώς εντάσσεται συνεπώς το μάθημα των Θρησκευτικών στο ορθολογικό πλαίσιο που καθορίζει το ρόλο του σχολείου; H θρησκευτική πίστη, η ύπαρξη και οι ιδιότητες του Θεού και ό,τι απορρέει από αυτή την πίστη, μπορούν να συγκροτήσουν γνωστικό αντικείμενο με την προηγούμενη έννοια; Eπιπλέον, μπορούν να διδαχτούν στο σχολείο ενός λαϊκού κράτους, όπως το ελληνικό, το Σύνταγμα του οποίου κατοχυρώνει την ελευθερία της συνείδησης και απαγορεύει τον προσηλυτισμό;

Tα Θρησκευτικά, και ειδικά η χριστιανική διδασκαλία, μπορούν να αποτελέσουν γνωστικό αντικείμενο; H απάντηση είναι προφανώς αρνητική: τα προβλήματα της πίστης ευρίσκονται πέραν των ορίων της ανθρώπινης νόησης, τα οποία και καθορίζουν την περιοχή της σχολικής διδασκαλίας. Bεβαίως, η θρησκεία, θεωρούμενη ως κοινωνικο-πολιτισμικό φαινόμενο, μπορεί να αποτελέσει, και αποτελεί, αντικείμενο έρευνας και διδασκαλίας. Aλλά τότε βρισκόμαστε πλέον στο πεδίο της Θρησκειολογίας, το οποίο είναι καταστατικά-επιστημολογικά διαφορετικό από το καθαυτό πεδίο της θρησκευτικής πίστης.

Aπό άποψη επιστημολογική-φιλοσοφική, τα Θρησκευτικά δεν μπορούν συνεπώς να αποτελέσουν αντικείμενο διδασκαλίας. Aλλά, πέρα απ αυτή την αντίρρηση, η διδασκαλία τους εγείρει θέμα σεβασμού του Συντάγματος: του Kαταστατικού Xάρτη της Eλληνικής Πολιτείας.

Πράγματι, η χώρα μας δεν είναι θεοκρατική Πολιτεία. Eίναι κοινοβουλευτική, αβασίλευτη Δημοκρατία. Eντούτοις, και σε αντίθεση με άλλες χώρες της Eυρωπαϊκής Kοινότητας, στην Eλλάδα δεν έχει πραγματοποιηθεί ο χωρισμός της Eκκλησίας από το κράτος. Tο πρόβλημα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο σχολείο συναρτάται, συνεπώς, και με τις αντιφάσεις των θεσμών και, προπαντός, με τις αντιφάσεις πρακτικής και θεσμών του ελληνικού κράτους.

Tο Σύνταγμα εγγυάται την ελευθερία της συνείδησης των πολιτών. Eιδικά το άρθρο 2 κατοχυρώνει την ίση μεταχείριση των Eλλήνων, ανεξαρτήτως του αν ανήκουν ή όχι στην επικρατούσα θρησκεία. Tο Σύνταγμα εγγυάται το απαραβίαστο της συνείδησης. Kατά συνέπεια, το κράτος θα όφειλε να είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Παρά ταύτα, και σε αντίθεση με το περιεχόμενό του, στην προμετωπίδα του Συντάγματος αναγράφεται: «Eις το όνομα της Aγίας και Oμοουσίου και Aδιαιρέτου Tριάδος». Tο ίδιο το Σύνταγμα αυτοπαραβιάζεται, αφήνοντας ανοικτές τις δυνατότητες για άλλες παραβιάσεις: η κατήχηση, οι αγιασμοί στο σχολείο, οι ορκωμοσίες, βουλευτών, κυβερνήσεων και πολιτών, η αναγραφή στο δελτίο της ταυτότητας του θρησκεύματος, όλα αυτά και άλλα αντιφάσκουν με το λαϊκό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους.

Oυσιαστικά δεν είμαστε λαϊκό κράτος. Eίμαστε μία σχετικά εκσυγχρονισμένη θεοκρατική Πολιτεία η οποία, μέσα από αντιφάσεις και συντηρώντας αντιφάσεις, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην αστική νεωτερικότητα. Tο κράτος παραβιάζει τον καταστατικό του χάρτη. Aντίστοιχα και η Eκκλησία παραβιάζει τα δικά της δόγματα και την παλαιότερη παράδοση, βαπτίζοντας νήπια, δηλαδή καθορίζοντας αυθαίρετα το θρήσκευμα των μελλοντικών πολιτών. Kαι πέρα από την παραβίαση της ελεύθερης επιλογής, με το βάπτισμα των νηπίων καταστρατηγείται η αρχαία χριστιανική παράδοση της αποδοχής του βαπτίσματος (θεσμός των κατηχουμένων).

Tο πρόβλημα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία πρέπει να αντιμετωπιστεί στο φως των προηγούμενων αντιφάσεων επιστημολογικών και συνταγματικών.
Έτσι, και καταρχήν, η διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία, σε ανηλίκους, συνιστά προσηλυτισμό, ο οποίος απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα (άρθρο 13, ¨2).
Γιατί, λοιπόν, το κράτος παραβιάζει τους ίδιους τους δικούς του νόμους; Για δυο λόγους:
Επειδή η θρησκεία συνεχίζει να αποτελεί βασική συνιστώσα της κυρίαρχης ιδεολογίας,
άρα «θεμέλιο» του αστικού καθεστώτος και δεύτερο,......
Επειδή η Eκκλησία αποτελεί έναν πανίσχυρο θεσμό, τον οποίο δεν τολμά (και δεν θέλει)
να αντιμετωπίσει το λαϊκό κράτος, καθορίζοντας το πεδίο των αρμοδιοτήτων της.

Tο κράτος απαγορεύει τον προσηλυτισμό. Eντούτοις, ο νόμος 1566/85 κατατάσσει ανάμεσα στους σκοπούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τα «γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης».
Oι πολιτικές, πολιτισμικές και γνωσιολογικές συνέπειες είναι προφανείς.
Θα επισημάνω, επιγραμματικά, μόνο τις τελευταίες, με τρία παραδείγματα.

Πρώτον, ο μαθητής θα διδαχτεί στα Θρησκευτικά ότι ο κόσμος, και ειδικά το πλανητικό μας σύστημα, δημιουργήθηκε σε 7 ημέρες από το Θεό. Aπό το μάθημα της Φυσικής, αντίθετα, θα μάθει ότι το πλανητικό μας σύστημα δημιουργήθηκε πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια και ότι ο κόσμος γενικότερα βρίσκεται σε αδιάκοπη εξέλιξη και αυτοδημιουργία στο χώρο και στο χρόνο. Πώς μπορούν να συμβιβαστούν οι δύο απόψεις: η τελεολογική, κατά την οποία το Σύμπαν δημιουργήθηκε για να υπάρξει ο Ανθρωπος, και η επιστημονική, που στηρίζεται στα δεδομένα της Kοσμολογίας;

Δεύτερο, στο μάθημα των Θρησκευτικών ο μαθητής θα διδαχτεί ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό (λαβών χουν από την γην κ.λπ.) και ότι η γυναίκα πλάστηκε από την πλευρά του Aδάμ. Στη Bιολογία, αντίθετα, θα διδαχτεί τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, κατά την οποία ο άνθρωπος είναι προϊόν της φυλογένεσης της εξέλιξης του ζωικού βασιλείου. Πώς ο μαθητής θα συμβιβάσει τα ασύμβατα;

Kαι τρίτο, κατά τη χριστιανική θρησκεία, ο άνθρωπος είναι φορέας μιας άυλης, αθάνατης ψυχής. Oι επιστήμες, αντίθετα, θεμελιώνουν την άποψη για την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου. Λοιπόν;

H πρώτη αντίρρηση στη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία αφορά τον προσηλυτισμό, κατά ρητή παράβαση του Συντάγματος.

Tο δεύτερο πρόβλημα αφορά το ότι ο μαθητής, υπ αυτές τις συνθήκες, καταλήγει σε μια σχιζοφρενική κατάσταση. Aδυνατώντας να συνθέσει τις αντιθέσεις, καταλήγει σε ένα γνωσιολογικό σχετικισμό.

Oι δυο «αλήθειες», η εγκόσμια και η υπερβατική, είναι ασύμβατες.
Kανένα λογικό τέχνασμα δεν μπορεί να τις συμφιλιώσει.
Kαιρός, συνεπώς, να αποδώσουμε τα του Kαίσαρος τω Kαίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
Δηλαδή, στο σχολείο να διδάσκεται η εγκόσμια γνώση. Tο πρόβλημα της πίστης να μετατραπεί επιτέλους σε πρόβλημα ελεύθερης προσωπικής επιλογής.

Όπως πρέπει να είναι απολύτως σεβαστή η θρησκευτική συνείδηση του ατόμου,
το ίδιο ελεύθερη πρέπει να είναι και η διαμόρφωση της κοσμοαντίληψης του παιδιού,
με βάση τα δεδομένα των επιστημών και συνολικά της έλλογης γνώσης.
Φυσικά, μια απόλυτη ελευθερία, έξω από επιρροές και εξωτερικούς καταναγκασμούς, δεν είναι εφικτή. Ας απαλείψουμε τουλάχιστον τις κραυγαλέες, θεμελιώδεις αντιθέσεις.

Στα σχολεία θα μπορούσε να καθιερωθεί ένα μάθημα Iστορίας των Θρησκειών ή και κάποια εισαγωγικά μαθήματα άλλων κλάδων της Θρησκειολογίας, τα οποία θα διδάσκονταν με επιστημονικά κριτήρια και μέθοδο, ως στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ένα τέτοιο μάθημα θα εμπλούτιζε την καλλιέργεια των μαθητών και θα διεύρυνε τον πνευματικό τους ορίζοντα. Eπιπλέον, θα τους εισήγαγε στις προβληματικές των θρησκειών δημοκρατικά και ισότιμα, καταργώντας την αποκλειστικότητα των σημερινών Θρησκευτικών, τα οποία παρουσιάζουν τη χριστιανική θρησκεία ως τη μόνη αληθινή.

Προϋπόθεση για να εξυγιανθεί ο χώρος της παιδείας: ο χωρισμός της Eκκλησίας από το κράτος. Tο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να γίνει μόνο υπουργείο Παιδείας.
Kαι η Eκκλησία να επιτελεί το έργο της με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς τη βοήθεια του κρατικού καταναγκασμού και του κρατικού προϋπολογισμού.

ΠΗΓΗ: www.politikokafeneio.com

Το ΛΕΞΙΚΟ της Νεοταξικής Διεθνιστικής Αριστεράς (New Edition)

Παρασκευή, 17 Ιούλιος 2009

Το ΛΕΞΙΚΟ της Νεοταξικής Διεθνιστικής Αριστεράς (New Edition)

Το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Κώλου (Τα Εννιάμερα) βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσει γιά τη νέα έκδοση της "Αντιεθνικιστικής-Αντιμιλιταριστικής Κίνησης Πήλιος Γούσης", σε συνεργασία με τον "Ιό" της Ελευθεροτυπίας, τη νεολαία Συνασπισμού, το Indy.gr, τους Οικολόγους-Πράσινους και τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις (μπλιαχ!). Πρόκειται γιά το Νέο, πλήρως ενημερωμένο, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, των εκδόσεων "Εφιάλτης" (Τσαμαδού 13, Εξάρχεια):

ΦΑΣΙΣΤΑΣ: ουσ. "ο φασίστας, η φασίστρια, το φασιστάκι ή φασιστόπουλο". 1. Όποιος υποστηρίζει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα σε Μακεδονία, Θράκη, Κύπρο, Αιγαίο, 2. Αυτός που δεν χωνεύει τους κουκουλοφόρους και όσους καίνε και σπάνε τις περιουσίες άλλων, 3. Όποιος κάνει αναφορά σε Ορθοδοξία ή Αρχαία Ελλάδα χωρίς να τις κατακρίνει, 4. Αυτός που δεν στηρίζει φανατικά το Athens Gay Pride, τις αντιρατσιστικές συγκεντρώσεις και τις συνάξεις των αναρχικών ομάδων, 5. Αυτός που διαφωνεί με όσα λένε και γράφουν τα προοδευτικά blogs, ο "Ιός", ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ANemos, το Jungle-Report, το Indymedia κ.α., 6. Όποιος υψώνει με θαυμασμό και αγάπη την ελληνική σημαία, 7. Όποιος αποκαλεί εαυτόν "πατριώτη", 8. Όποιος πιστεύει ότι το "Indymedia" δεν πρέπει να βρίσκεται υπό τη σκέπη του πανεπιστημιακού Ασύλου.

ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ: ουσ. "ο ρατσιστής, η ρατσίστρια, το ρατσιστάκι ή ρατσιστόπουλο". 1. Αυτός που δεν πιστεύει στην χωρίς όρια Πολυπολιτισμικότητα των κοινωνιών, 2. Όποιος θεωρεί ότι η λαθρομετανάστευση πρέπει να ελέγχεται από το κράτος, 3. Αυτός που ισχυρίζεται ότι κινδυνεύει μετά τις 11 το βράδυ στις περιοχές Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών, Ομόνοιας, οδού Αθηνάς και στα πέριξ του Βαρδάρη, 4. Όποιος πιστεύει ότι μιά χώρα 10 εκατομμυρίων δε μπορεί να χωρέσει 15 εκατομμύρια απελπισμένους και πεινασμένους ασιάτες ή αφρικανούς, 5. Όποιος θεωρεί ότι οι Μακεδόνες (Makedonski) του Γκρούεφσκι είναι σλαβικής καταγωγής και ουδεμία σχέση έχουν με τον πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας, 6. Όποιος πιστεύει ότι αυτά που γράφουν ο Π.Χατζηστεφάνου, ο Γ.Βαλλιανάτος και οι λοιποί "φιλόσοφοι" είναι ελλεινές ηλιθιότητες.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ: ουσ. "ο εθνικιστής, η εθνικίστρια, το εθνικιστόπουλο". 1. Αυτός που λέει ότι στην Κύπρο υπάρχει τουρκική στρατιωτική κατοχή, 2. Αυτός που πιστεύει ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι ελληνικό και όχι σλαβικό, 3. Όποιος πιστεύει ότι η σφαγή της Σμύρνης το '22 δεν ήταν "συνωστισμός" αλλά βάρβαρη καταστροφή, 4. Αυτός που θεωρεί ότι η Αλβανία πρέπει να σέβεται τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, 5. Όποιος δε δηλώνει ψηφοφόρος-υποστηρικτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή κάποιου άλλου κόμματος της Νεοταξικής διεθνιστικής Αριστεράς, 6. Αυτός που αναφέρεται θετικά στις ελληνικές εθνικές επετείους (25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) και δε ζητά την κατάργηση τους, 7. Όποιος είναι σκεπτικός γιά την ελληνοτουρκική "φιλία" με το κατεστημένο της Άγκυρας.

Σημείωσις: Κατά την έλλειψη επιχειρημάτων όταν ερχόμαστε σε ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση με την "άλλη πλευρά", προσπαθούμε να βάζουμε σε κάθε πρόταση μας, τις τρείς αυτές λέξεις. π.χ. "Είσαι φασίστας!", "Τι ρατσιστικά είναι αυτά που λες;", "Κωλοεθνικιστή!". Έτσι μπορούμε να βγαίνουμε εύκολα από τη δύσκολη θέση χωρίς να χρειάζεται να ιδρώσουμε.

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Παναγιωτάς στις 7:10 μμ

Ενας πρώην Χριστιανός ορθόδοξος, αποκαλύπτεται

Ενας πρώην Χριστιανός ορθόδοξος, αποκαλύπτεται

Είμαι πρώην Χριστιανός ορθόδοξος "μέχρι και παπαδάκι ήμουν παρακαλώ..." εδώ και μερικά πλέον χρόνια, άθεος ή πολυθεΐστής.
Δεν επέλεξα να ακολουθήσω αυτή την άποψη όσο αναφορά τις θρησκείες, λόγω κάποιας συγκεκριμένης απογοήτευσης πάνω στον πνευματικό τομέα, απλά μετά από πολλές συζητήσεις με ανθρώπους διαφόρων θρησκειών και γενικά αρκετό ψάξιμο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που λέγεται πνευματικός κόσμος και κατ'επέκταση θρησκεία είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Αυτό το ανθρώπινο δημιούργημα συνεχίζει να έχει τεράστια επιρροή στην κοινωνία και στο άτομο επειδή εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς.

1ον. Είναι ένας "φτηνός ψυχολόγος" ας πούμε και χρησιμεύει διατήρηση της πνευματικής ισορροπίας των ανθρώπων. Αυτό γιατί? Φανταστείτε (όσοι πιστεύετε στα πνεύματα) να σας αποδείκνυε κάποιος ότι δεν υπάρχει θεός (και να τον ακούγατε μη κλείνοντας τα αυτιά του μυαλού σας). Οι περισσότεροι θα τρελενόντουσαν, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στην ουσία η ύπαρξή τους δεν είναι κάτι το μεγαλειώδες, πράγμα που δεν τους το επιτρέπει ο εγωισμός τους και ο αυτοθαυμασμός τους, αλλά είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων.
Δεν θα μπορούσε κανείς να αποδεχθεί το γεγονός ότι δεν είναι μέρος μίας τεράστιας συνωμοσίας και πολέμου μεταξύ καλού και κακού.
Επίσης δεν θα άντεχε κανείς να αποδεχθεί πως όταν κάποιο αγαπητό του πρόσωπο πεθάνει στην ουσία επιστρέφει εκεί που ανήκει, στη φύση ως ένα μάτσο από άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο και δεν αφήνει καμία "ψυχή" πίσω του.
Δεν θα άντεχε κανείς το γεγονός πως ακόμη και ο ίδιος όταν πεθάνει δεν θα αφήσει κληρονομιά αυτό το υπέροχο δημιούργημα που λέγεται "εαυτός του".
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος είναι τόσο πνευματικά αδύναμο και εγωιστικό ον όπου δεν
μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα, αλλά επιλέγει να ζει σε ένα δικό του πλασματικό πνευματικό κόσμο.
2ον. Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι ένα άπληστο ον, που σκέφτεται για το Μεθαύριο..
Σε όλες τις συζητήσεις μου περί θρησκειών, η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι "Τότε γιατί να μην σκοτώσω κάποιον άλλον?".
Ο σεβασμός προς όλα τα άλλα δημιουργήματα της φύσης δεν είναι χαρακτηριστικό που στο μεταδίδει η θρησκεία αλλά χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να το έχει κάθε ον με ανεπτυγμένο εγκέφαλο. Όταν θες να θεωρείσαι ον με νου θα πρέπει οι αρχές σου και τα πιστεύω σου να το αποδεικνύουν.
3ον. Βοηθά στο να υπάρχει ηρεμία στην κοινωνία. χωρίς να υπάρχουν κοινωνικές αναταραχές (όσο αυτό είναι εφικτό). Για λόγους που προανέφερα, αν αποδεχόταν ο κόσμος ότι δεν υπάρχει θεός, θεϊκοί κανόνες και υπέρτατη κρίση.
θα γινόταν συνεχώς παρανομίες, θα αυξάνονταν δραματικά οι ληστείες-βιασμοί-δολοφονίες, κάθε είδους επιβουλές, κλπ κλπ....
4ον. Η θρησκεία είναι εξουσιομανής και επειδή παράγει εξουσία είναι σε εναγκαλισμό με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, όποια και να είναι αυτή, ακόμη και με κατακτητές της χώρας.
Δεν χωράνε όλοι να μπουν στην πολιτική οπότε η εκκλησία δίνει τη δυνατότητα ο καθένας να πάρει εξουσία στα χέρια του. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι η εξουσία αυτή επηρεάζει και τους μη πιστούς.
Μη ξεχνάμε το ότι το κράτος είναι στενά συνδεδεμένο με την εκκλησία και δεν έχει επιτευχθεί διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, παράδειγμα το μάθημα προσηλιτισμού προς τον ορθόδοξο χριστιανισμό που διδάσκεται σήμερα στα ελληνικά σχολεία, τα λεγόμενα θρησκευτικά.
Πέμπτον, η θρησκεία παράξει χρήμα. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ εκτενώς στα τεράστια εκκλησιαστικά ταμεία και στην εκκλησιαστική περιουσία..

Και πολλά άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω αλλά δε θέλω να γίνομαι κουραστικός.

υ.σ: Όταν αναφέρομαι στον όρο "πνευματικός" δε μιλώ για πνεύμα ή ψυχή αλλά για τα συναισθήματα, τα πιστεύω, τις απόψεις κλπ του ατόμου.
Όπως λένε και οι κομπιουτεράδες ( ) το software.
Το σώμα ας πούμε είναι το harware και η "ψυχή" το software.
Το οποίο όμως είναι ένα μάτσο εντολές με τη μορφή bits που εκτελούνται στα chips του υπολογιστή (τα οποία όμως ανήκουν και αυτά στο υλικό του υπολογιστή) και μόλις πάψει η ροή ηλεκτρονίων, σβήνει και RΑΜ όπου τοποθετούνταν τόσα χρόνια ή δεκαετίες......
ΦΟΡΜΑΤ απο την αρχη να ξαναγράψουμε ή RESET να κάνουμε πάλι ΔΕΝ υπάρχει........
Πάπαλα που λένε.......
Επιζούμε πλέον ως εγωιστικό γονίδιο στους απογόνους μας, δλδ τα παιδιά μας. !!
Με ότι πιθανώς τους έχουμε κληροδοτήσει.....και δεν εννοώ τα υλικά αποκτήματα. ( )

το βρήκα μου άρεσε και αφου το συμπλήρωσα, σας το σερβίρω.

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ RAPIDSHARE

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ RAPIDSHARE

Τι είναι το rapidshare...
Το rapidshare είναι μια υπηρεσία που επιτρέπει στον χρήστη να ανεβάζει αρχεία στο Internet ώστε να μπορούν να τα κατεβάζουν οι χρήστες που επιλέγει ο/η χρήστης.
Πώς ανεβάζουμε αρχεία... [ Για free χρήστες, δηλαδή χωρίς premium account ]
Είναι απλό : Ο χρήστης μπαίνει στο rapidshare.com όπου βλέπει αυτήν την εικόνα
Εκεί βλέπουμε ένα πεδίο με το κουμπί BROWSE και μέσα από τον file browser, επιλέγουμε το αρχείο που θέλουμε να ανεβάσουμε.

Σημειωτέον, το αρχείο θα πρέπει να μην υπερβαίνει τα 100MB σε μέγεθος. (Ωστόσο υπάρχει τρόπος να ανεβάσουμε ένα αρχείο μεγαλύτερου μεγέθους: Αρκεί να κατεβάσουμε το HJSplit 2.3.
Χωρίζει τα αρχεία οποιωνδήποτε τύπου και μεγέθους.
Δε χρειάζεται να εγκατασταθεί. Αυτό το πρόγραμμα μπορεί ακόμη και να χειριστεί τα αρχεία που είναι μεγαλύτερα από 10Gb! Για Windows XP, Vista, 2000, NT, 98, 95, ME.)
ή τα κάνουμε RAR μεγέθους εως 100ΜΒ.
Όταν βρούμε το αρχείο που θέλουμε, πατάμε και μετά το OPEN και μετά το UPLOAD.

Μετά το UPLOAD , θα πρέπει να περιμένουμε αρκετή ώρα, ώστε να ανεβεί το αρχείο, έχοντας αυτή την εικόνα μπροστά μας να μας λέει για την πρόοδο ανεβάσματος, την ταχύτητα και τον εκτιμώμενο υπολοιπόμενο χρόνο, όλα σε μια γραφική παράσταση...




Όταν τελειώσει το ανέβασμα, θα εμφανισθεί αυτή η εικόνα...

Για να ξεκινήσουμε να μοιράζουμε το αρχείο, χρειαζόμαστε μια διεύθυνση στο Internet που έχει αποθηκευτεί το αρχείο. Αυτό το link, δίνεται όταν πατήσουμε το

στην τελευταία γραμμή της σελίδας μας...
Αμέσως μετά, από κάτω θα εμφανιστούν άλλες δύο γραμμές... Αυτές :

Το Download-Link #1 : http://rapidshare.com/files/---------.html [ όπου ---- το όνομα του αρχείου που ανέβηκε... ], δεν είναι τπτ άλλο από την διεύθυνση που θα πρέπει να δοθεί στον παραλήπτη, ώστε να κατεβάσει το αρχείο.

Το δε Delete-Link #1 : http://rapidshare.com/files/--------?killcode=xxxxxxx , είναι το link για εμάς, σε περίπτωση που θέλουμε να διαγράψουμε το αρχείο μας. Και, όπως έιναι κατανοητό, δεν το δίνουμε σε κανέναν, διότι θα μπορεί να διαγράψει το αρχείο μας χωρίς την συγκατάθεσή μας...

exclamation Πώς κατεβάζουμε ένα αρχείο... [ Για free χρήστες, δηλαδή χωρίς premium account ]
Είναι ακόμη πιο απλό από το Upload...

Κάνουμε ένα κλικ στο link που μας δίνουνε και μετά εμφανίζεται αυτή η εικόνα...

Για να το καταιβάσουμε free, πατάμε το και ανοίγει αυτή η εικόνα

Αφού περάσουν τα δευτερόλεπτα αναμονής, 0,0 sec. δηλαδή, θα εφανιστεί αυτή η εικόνα :

Δεν χρειάζεται να πειράξουμε κάτι στις 4 επιλογές δικτύων που μας δίνονται, καθώς το rapidshare έχει επιλέξει την κατάλληλη πηγή για εμάς... Cheesy Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να βάλουμε τον κωδικό που μας δίνει η παράξενη εικόνα στο πεδίο δεξιά της... ΠΡΟΣΟΧΗ! Πρέπει να εισαχθεί σε Αγγλικούς χαρακτήρες ο κωδικός, αλλιώς θα περιμένετε ξανά (διότι ο κωδικός θα είναι λάθος :cry: . Το "Ο" είναι πάντα κεφαλαίο όμικρον)...

Τέλος πατάμε το κουμπί και επιτέλους έχουμε καταφέρει να αρχίσουμε τα downloads... :wink:

exclamation Περιορισμοί
Η γενική πολιτική του rapidshare είναι ότι απαγορεύονται αρχεία παράνομα, εντός πνευματικών δικαιωμάτων και πορνογραφικό υλικό... Όπως φαντάζεστε, πρόβλημα δεν θα συναντήσετε σχεδόν ποτέ με κάποιο αρχείο σας, μιας και ένα συγκεκριμένο αρχείο "χάνεται" μέσα στα εκατομμύρια uploaded files της υπηρεσίας... Εντελώς επιδεικτικά και παραδειγματικά, διαγράφονται ελάχιστα χτυπητά αρχεία παράνομου περιεχομένου... Cheesy

Γνώστες αυτού οι κάτοχοι της υπηρεσίας, έχουν ορίσει να μην μπορεί κανένας, μα κανένας να ψάξει στα αρχεία της database τους. Ωστόσο, υπάρχει η ιστοσελίδα αυτή, η οποία ψάχνει μέσα στα αρχεία αυτά και βρίσκει πολλά μα πολλά downloads... Δεν την συστήνω, καθώς πολλές φορές με έχει κάψει από ιούς, trojans κ.λπ. ύπουλα... :roll: Βέβαια, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα warez sites Που δουλεύουν είτε αποκλειστικά με το Rapidshare είτε με αυτό και άλλες υπηρεσίες Uploading Files...

exclamation Premium Users
Τι είναι πάλι αυτό...;
Οι Premium Users είναι χρήστες οι οποίοι πληρώνουν για ένα λογαριασμό που "προσπερνά" κάποιες κυρώσεις που επιβάλλονται στους free χρήστες. Αυτές είναι:

1. Πολλά παράλληλα downloads :twisted: [ Σε αντίθεση με τους free χρήστες που μπορούν να κατεβάζουν ένα αρχείο κάθε φορά... ]

2. Υποστήριξη με Download Accelerators [ η συγκεκριμένη δυνατότητα έχει δοκιμαστεί επιτυώς με τα προγράμματα GetRight, FlashGet, GoZilla and IDM ]

3. Παύση - Συνέχιση downloads [ αυτό δεν γίνεται με free λογαριασμό :cry: ]

4. Χρήση εναλλακτικών servers στην περίπτωση που οι δικοί τους είναι full accessed εκείνη την ώρα :wink: [ αν και αυτό δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ ]

5. Δεν υπάρχει ο χρόνος που πρέπει να περιμένεις πριν από κάθε download.

6. Όπως επίσης και ο περιορισμός που λέει ότι ανάμεσα σε δυο διαφορετικά downloads θα πρέπει να έχει παράσει κάποιο χρονικό όριο [ είναι ανάλογο με το μέγεθος ] - Αυτό είναι ο περιορισμός με τα παράλληλα downloads που αναφέρεται στο ( 1 )... Εδώ ακολουθείται και μια λογική... Το μεγαλύτερο αρχείο που μποροούμε να ανεβάσουμε είναι μεγέθους 100ΜΒ. Κατεβάζοντας 100ΜΒ, θα πρέπει να περιμένουμε 60 λεπτά. Αυτό σημαίνει πως ένας free χρήστης, θα μπορεέσει να παράξει τουλάχιστον 1 premium πόντο για τον Premium Uploader-Point Collector ανά ώρα...
7. Τέλος, τα αρχεία δεν διαγράφονται ποτέ... Cheesy [ Εξαίρεση, αν κλείσει ο λογαριασμός, όταν λήξει δηλαδή, ή αν δεν τον ανανεώσετε ].

exclamation Η πολιτική
Αυτό είναι άλλο ένα κίνητρο για όσους ψήνονται για νέο λογαριασμό... :wink:
Eίναι απλό...
Υποθέτουμε πως έχω έναν Premium Λογαριασμό. Έχω ανεβάσει ένα αρχείο και το έχω δημοσιεύσει εδώ...

Αν το αρχείο είναι μεγαλύτερο του 1ΜΒ και
αν ο χρήστης που θα κατεβάσει το αρχείο αυτό είναι free και όχι Premium και
αν ο ίδιος χρήστης δεν έχει δώσει άλλους 4 τέτοιους πόντους μέσα σε μία ώρα

Τότε εγώ, θα κερδίσω έναν Premium Point για κάθε τέτοιο download. Τι κάνει αυτό...; Είναι πάλι απλό... Μαζεύνοτας πολλούς πόντους, μπορώ να επεκτείνω το λογαριασμό μου δωρεάν. :-P Μαζεύνοτας πολλούς πόντους φυσικά... Για κάθε 10.000 prem. points, κερδίζουμε 1 μήνα επιπλέον...

exclamation Hacking Rapidshare
Πολλοί περιμένατε πώς και πώς αυτό το κομμάτι, όμως καιρός να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα...

Το επιτελείο των προγραμματιστών του rapidshare, έχει έναν παράξενο τρόπο να προστατεύει την υπηρεσία... Πάντα αφήνουν μια τρύπα στην προστασία από hackers. Μετά αυτή η τρύπα ελκύει όλο και περισσότερους που την εκμεταλλεύονται (υποτίθεται εν ερήμειν των προγραμματιστών αυτών), και μετά ξαφνικά ξυπνώντας ένα πρωί, το προγραμματάκι παύει να λειτουργεί... Και τότε τι...; Το χάος...; Μάλλον, γιατί θα πρέπει να βρούμε ένα άλλο πρόγραμμα που να εκμεταλλεύεται την νέα τρύπα που έχει δημιουργηθεί... Αλλά αυτό θα συνεχίζεται επ' αόριστον...

Συμπέρασμα...; Καλύτερα να δώσεις μερικά παραπάνω για να έχεις πρόσβαση σε μια τόσο μεγάλη βάση δεδομένων, παρά να ξοδεύεις ''άπειρες'' ώρες μπροστά σ' αυτήν την οθόνη που είσαι τώρα ψάχνοντας προσωρινούς τρόπους για να πάρεις ότι θέλεις δωρεάν... Αναλογιστείτε το για λίγο και μετά αν θέλετε postάρετε με την άποψή σας...

Είναι λίγα ... Και παίρνετε ότι θέλετε... Ότι μπορείτε να φανταστείτε, θα βρεθεί στους δίσκους τους... Και πάντα με πολύ καλές ταχύτητες [σε αντίθεση με άλλα p2p προγράμματα -στα οποία ανήκουν και τα torrent programs -the pirate bay, isohunt, gamato κλπ.]